Glibberen in Cuenca en feesten in Montañita!

Beste allemaal,

De verjaardag en de Galapagos zitten er alweer op voor ons. Maar omdat jullie nog een weekje meer achterlopen zullen we jullie eerst het verhaal van de week voor de beroemde eilanden vertellen.

De twee vluchten van Bolivia via Lima naar Guayaquil (Ecuador) verliepen gelukkig volledig volgens plan. Nog narillend van de kou en regen van de afgelopen weken werden we gelijk eens goed warm gestoomd. In Guayaquil waar het zowieso altijd warm is, was het nog eens goed zomer. Een goed begin dachten we! Omdat Guayaquil niet de leukste, mooiste en veiligste stad is om te verblijven, zetten we binnen een uur alweer koers naar Cuenca. Een kleine 4 uur later zaten we dan ook alweer op 2.500 meter hoogte en voelden we de regen alweer in de lucht zitten. Shit, dus, daar gaan we weer :-S!

Het hostel dat we gevonden hadden was echter wel een erg leuk. Die mazzel hadden we dan wel weer doordat we op straat spontaan werden geholpen door toeristen die hun hostal aanbevolen. Maar naast een leuk hostal, was het één van de populairste plekken van de stad om te eten en zat het iedere avond dus goed vol. En de reden was duidelijk, het was gewoon goed. Maar ja, als de eigenaren oa Frans zijn kun je dat wel een beetje verwachten.

Na het uitslapen de volgende dag en een heerlijk ontbijt ging de trip dwars door de stad heen. Ran is voor de 2e keer in deze stad en wilde Tam het graag laten zien. Want later als we groot zijn en Europa is niet prettig meer om in te leven, dan gaan we hier wonen. De stad is redelijk groot (+/- 500.000), maar desondanks is het centrum knus en vol mooie koloniale gebouwen. Het is er (relatief) zeer veilig en heeft veel Westerse overeenkomsten. Het zal je dan ook niet verbazen dat het een rijke stad is. Maar desondanks zit je, zodra je een voet buiten de stad zet, toch nog steeds middenin de natuur in de Andes. Met een fantastisch nationaal park Cajas op een uur afstand (maar daarover later meer). Als klap op de vuurpijl is het er ook het hele jaar door fantastisch weer met tussen de 15 en 25 graden (behalve dan toen wij er even waren....). Jullie snappen dus dat wij inmiddels al een mooi kavel op het oog hebben ;-)!

Het wandelen door de stad bracht ons van mooie kerken en gebouwen, naar leuke plaza´s tot aan de standaard markten. Todat het begon te gieten... En hoe! Na een half uur buiten schuilen onder een afdakje hield het nog steeds niet op en waren we van de spetters al een heel eind op weg om nat te worden. Het spelletje ´ik zie, ik zie wat jij niet ziet´ kende inmiddels ook zijn beperkingen dus uiteindelijk zijn we toch een straat overgestoken om te internetten. Dat leverde een nat pak op maar gelukkig ook wel weer mailvertier! :-)

De dag erna zou de dag worden van het wandelen door nationaal park Cajas. Voor de hele trouwe en scherp oplettende blogvolgers, dat is voor Ran hetzelfde park als ruim 4 jaar geleden. Met ditmaal het verschil dat we, na eindelijk een bus te hebben gevonden en om 12.30 in de middag aan te komen, we verwelkomd werden door....juist, nog meer regen :-( Eerst maar eens een drankje pakken dan. Toen de regen wat minder leek te worden en wij met heel veel geluk twee poncho´s hadden gescoord, begonnen we met het lopen van een 3 uur durende wandeltocht. Het bleek een waar feest te worden. Alhoewel het park onder het genot van de regen zeer mystiek werd, zorgden de zeer glipperige paden voor de nodige gespreide benen :-S. Meerdere malen moesten we door een ledemaat te strekken onszelf opvangen om niet helemaal zwart te worden van de modder. Toen het in de verte ook nog eens begon te onweren was het feest compleet. Gelukkig bleef het onweer daar waar het was en konden we zonder kleerscheuren (behalve dan de gescheurde poncho´s) het park verlaten. Al met al, was dit park wederom meer dan de moeite waard om te bezoeken, prachtig gewoon!
Toen we eenmaal moe maar voldaan terug waren in de stad en hebben we er maar op getoost met een heerlijke mohito in ons hostel :-D

Donderdag was het alweer tijd voor ons vertrek, we kenden de regen inmiddels wel. Het werd tijd voor een beetje zon! Dus de twee bleekscheten (bruin waren we amper nog behalve in ons gezicht) gingen op weg naar Montañita via wederom de stad Guayaquil. Eenmaal aangekomen in Montañita kon het feest beginnen, letterlijk dan. Want in tegenstelling tot wat Ran dacht van 4 jaar geleden, was dit dorp inmiddels omgetoverd tot Lloret in het klein. Ofschoon het maar 4 straten telde met barretjes en restaurants, waren de 16-tot 20-jarige jongeren voldoende aanleiding om ons heel snel te doen besluiten dat we hier weer zo snel weg mogelijk weg moesten komen. En dan hebben we nog niet eens gesproken over de zoektoch naar een hostel. Twee uur hebben we rondgelopen in de benauwdheid op zoek naar iets wat:
* Niet in het centrum was (druk en lawaai);
* Aan het strand lag en cosy van uiterlijk was;
* Niet te duur was.

Je zou zeggen voldoende ingrediënten die met gemak geraliseerd kunnen worden in een land als Ecuador. Nou, dat ging dus helaas niet lukken. Afgepeigerd van het zoeken besloten we om maar genoegen te nemen met een hostel en de volgende dag te switchen (vrouw van dit hostel was zeer aardig maar de ligging aan de weg was niets). Het switchen betrof uiteindelijk switchen naar het stadje Puerto Lopez. Dit stadje een uur met de bus vanaf Montañita had meer van de ingrediënten die wij zochten. Onze keus viel op een hostel aan het strand met ruime kamers, kabel tv (hele dag Engelse films en series) & een zwembad :-D!
Genoeg dus om even bij te komen van het uitputtende gereis. Het bijkomen deden we dan ook maar meteen door na het ontbijt een strandtent op te zoeken en ons bivak daar op te slaan in de hangmat. Op loopafstand hadden we de zee (op heerlijke temperatuur) en de fruitshakes (jugos) smaakten heerlijk :-P. Dag twee aan het stand verliep hetzelfde (dat scheelt voor jullie weer wat leeswerk ;-)). Dag drie leek hetzelfde te verlopen ware het niet dat we alweer onrustig werden en we toch iets moesten ondernemen. Op ging het dus met de mototaxi (een halve motor met een bak voor passagiers erachter) voor een stevige rit naar het dichtbij gelegen Agua Blanca. Agua Blanca ligt in een natuurpark aan de kust. In dit park kun je nog zien hoe de kust eruit heeft gezien met alle oorspronkelijke vegetatie. In de afgelopen decennia hebben de Ecuadorianen namelijk alles langzaam maar zeker gecultiveerd om te gebruiken voor de landbouw. Dit was ook al goed gebleken tijdens onze rit naar Cuenca. Het landschap tijdens de rit naar de Andes was volledig in beslag genomen door plantages bananen en suikerriet. Erg zonde vinden wij natuurlijk, maar je kunt het hun ook weer niet kwalijk nemen.
Goed, we zijn weer eens afgedwaald... we waren geleven bij ons bezoek aan Agua Blanca. Het landdeel van het nationaal park (er horen ook nog eilanden en zee bij het park) wordt bewaakt door een kleine gemeenschap die daar woont. Het bevat 65 families en 280 inwoners die ook zorg dragen voor de rondleidingen. Behalve natuurschoon hebben ze in dit park ook resten gevonden van een cultuur die daar eeuwen geleden heeft gewoond. De wandeling van 2 uur bestond verder vooral uit het baden in het natuurlijke thermale bad (ofwel modderpoel)! De modderpoel bestond uit een kleine poel met water (tot 4 meter diep) waar je je in moest smeren met modder. Deze modder schijnt een zeer goede invloed te hebben op je huid. Dus zijn wij ook maar aan de slag gegaan om ons helemaal in te smeren. Erg fis rook het niet, maar lol hebben we wel gehad! Tezamen met enkele Ecuadorianen hebben we hard staan lachen tijdens het insmeren en drogen. Nadat de modder volledig droog was, was het tijd om ons weer schoon te spoelen (helaas had zelfs het douchen in ons hostel later maar weinig effect, we konden de modder `s avonds nog steeds ruiken op onze huid :-S). Na de modderpoel was het alweer tijd voor de terugrit met de mototaxi.

Om het toch nog even expliciet te benoemen hadden we een restaurant gevonden (Café Bellena) die wederom onder toezicht stond van enkele westerlingen. Het eten was hier echt fenomenaal goed en een echte aanrader voor degene die er ooit nog eens mochten komen! :-)

De volgende ochtend ging de trip terug naar Guayaquil. We moesten deze stad nu toch echt even aandoen om te overnachten en de volgende dag het vliegtuig te pakken naar de Galapagos. De busrit kenmerkte zich voor ons vooral door het grote aantal verschillende verkopers in de bus. Tijdens één bewuste stop kwamen verkopers de bus in voor maar liefst: water & soda´s, ijsjes, noten & chips, frietjes met worstjes, kip met friet, bananencake, ceviche (vis), sinaasappels, mango´s geschild in zakje, cocosmelk in plastic zakjes (van de noot), appels & ander fruit. En dan hebben we de zuurstokverkopers en krantenjongens nog niet eens genoemd! Eenmaal aangekomen in Guayaquil hadden we gelukkig al snel een hotel gevonden voor de nacht. Dit is namelijk echt geen stad waar je als toerist te lang wilt rondlopen (ivm stelen & berovingen). De tijd die ons restte hebben we gespendeerd aan het lopen langs de Malecon 2000 (een oversaai maar zeer moderne boulevard) gegeten bij een shoarma boer (waar we natuurlijk andere Nederlandse toeristen tegenkwamen) en wandelen door een klein park vol landleguanen. Dit park middenin de stad met deze beesten blijft toch echt grappig! Ze kropen zelfs op schoot bij een vrouw die op een bankje zat (kon ze alleen niet helemaal waarderen ;-)).

Na terugkomst van dit alles, toen het tijd was om te gaan slapen trof ons een grote schrok: allebei onze I-pods waren weg! Omdat we deze de hele dag niet gecontroleerd hadden, wisten we niet met zekerheid te zeggen waar het gebeurd moest zijn. Maar één ding was zeker, we hadden ze niet meer! :-( :-( :-( Helaas moeten we het nu de laatste zes weken zonder muziek stellen wat zeker voor Ran (valt vaak met muziek in slaap) een grote aderlating is :-(!!!

Na door het boven beschreven ongelukkige gebeuren was het een korte en slapeloze nacht. Maar heel veel tijd om te treuren zat er niet in, het zou tijd worden voor..... de Galapagos :-D!

En voor de laatste maal uit Zuid-Amerika: Hasta Luego!

R&T