Het weerzien met goede vrienden!

Tja, en zo stonden we weer met onze beide voetjes op Mexicaanse bodem. Nadat we vanuit Panajachel vroeg vertrokken waren en uren in een busje gezeten hadden, brak een chaotische grenswissel aan naar Mexico. Overal liepen mensen spullen te verkopen, stonden voertuigen geparkeerd en liepen toeristen er kriskras doorheen met hun koffers om van de ene bus naar de anders bus te komen die beide aan weerskanten geparkeerd stonden. Wel moesten we nog even wachten op een stelletje onverlaten, die hadden namelijk hun visum laten verlopen en moesten de plaatselijke douane eerst geld schuiven!

Eenmaal in de bus met airco (eindelijk weer :-D) begon in Mexico het feest van de vele controles. We werden meerdere keren aan de kant gezet voor de controle op smokkelwaar (lees: drugs) of illegalen. En dan stonden we meer dan eens langs de kant van de weg te wachten tot het doorzoeken klaar was. De ‘war on drugs’ is in deze regio in volle gang, de drugsbazen verplaatsten namelijk hun werkgebied vanuit het noorden van Mexico naar onder andere Guatamala!

Maar goed, voordat we geheel uitweiden over minder relevante zaken; het laatste gedeelte van onze reis was nu dan toch echt aangebroken. Met nog slechts ruim een week te gaan om Mexico-Stad te bereiken en een behoorlijk verlanglijstje aan plaatsen te bezoeken (zoals San Christobal en Palenque), hadden we een mooi maar druk vooruitzicht. Met het shuttlebusje vanaf de grens arriveerden we tegen het eind van de middag in San Cristóbal de las Casas. Een leuk, gemoedelijk plaatsje dat ons veel deed denken aan een grotere versie van het Guatemalese Antigua. Gelukkig hadden we al snel een eenvoudig maar goed onderkomen gevonden (maar alweer geen HI hostel). De volgende dag stond een flinke stadswandeling op het programma. De hoogtepunten waren de 2 kerken die beide op een heuvel aan de rand van het centrum zijn gebouwd, de ene aan de oostkant, de ander aan de westkant. Op zo'n 2000 meter hoogte kostte deze klimpartijen (lees: traplopen) toch wel weer de nodige inspanning. Maar het was het zeker waard, vanaf beide punten hadden we een prachtig uitzicht over San Christobal en de omgeving. De kerkjes zelf waren eenvoudig maar mooi, maar het meest opvallend was wel de neonverlichting en het ultieme kitschgevoel wat hiervan uitging. De Templo de Santo Domingo in het centrum van het stadje daarentegen was een belevenis op zich. De buitenkant van deze kerk is in barokke stijl versierd en is prachtig om te zien. Daarna stond een bezoekje aan het Maya Medicine Museum op het programma. Dit museum staat hoog aangeschreven en belooft inzicht te geven in de traditionele geneeswijzen van de Mayas. Hoewel ´award-winning' volgens de Lonely, stond het museum niet echt duidelijk aangegeven. Het was dus even zoeken, maar uiteindelijk vonden we dit onopvallende museum een stukje buiten het centrum. Het bleek inderdaad zeker de moeite waard. In verschillende kamers worden de verschillende aspecten van de Maya geneeswijzen uitgebreid toegelicht, o.a. geïllustreerd met wassen beelden. Interessant was vooral ook de mengeling van oude traditionele gebruiken met de gebruiken die in de 16de eeuw door de Spanjaarden werden geïntroduceerd.
Naast al deze culturele ontdekkingen, mag toch ook één ander opvallend aspect niet ongenoemd blijven: de Volkswagen Kevers die je overal door het hele stadje ziet rijden. Dat zag er toch wel erg grappig uit (op zich ook verklaarbaar aangezien de laatste Volkswagen Kever fabriek pas in 2003 dicht ging in Mexico). En over opvallend gesproken: opvallend van onze terugkeer in Mexico was ook zeker het verschil dat we ervaarden ten opzicht van ons eerdere bezoek in de Yucatan regio. De hele focus op de Amerikaanse cultuur was vervangen door een veel meer lokale en authentieke sfeer. Daarmee zagen we helaas ook de armoede toenemen. In San Christobal zagen we eigenlijk voor het eerst tijdens onze reis veel kinderen bedelen op straat. Erg triest om te zien en helaas wel een keerzijde van het rijkere en zo mooie San Cristóbal de las Casas.

Na twee nachten en een lange dag ging onze reis de volgende dag alweer verder, ditmaal richting Palenque. Palenque is één van de archeologische vindplaatsen van de Maya beschaving in Mexico. Als vindplaats is het van middelmatige grootte, vergeleken met de grote plaatsen Tikal of Copán, maar de vondsten zijn van grote waarde. De beste architectuur, het beste beeldhouwwerk en stucco reliëf kunnen er gevonden worden. In 2005 was ongeveer 2,5 km2 van de stad blootgelegd. Men schat dat dit nog geen 10% is van de totale oppervlakte die Palenque ooit bestreek. Van eerdere reizigers hadden we al gehoord dat Palenque bij uitstek de mogelijkheid biedt om je een ontdekkingsreiziger te voelen en dat het dan ook zeker niet onderdoet voor bijvoorbeeld het grote Tikal. We arriveerden dus met grote verwachtingen!
In Flores hadden we van de Nederlandse eigenaar het hotel Mayabelle als tip meegekregen. Gezien de goede ervaringen met Los Amigos, gingen we af op deze tip! En eerlijk is eerlijk, de tip haalde onze verwachtingen: de ligging (het lag gewoon in het park en daarmee op loopafstand van de ruïnes van Palenque!) en de accommodatie waren prachtig! Zittend aan het zwembad kon je de brulapen horen roepen. Helaas kwam de sfeer in de verste verte niet in de buurt van het gezellige Los Amigos. Hoewel er 's avonds live muziek was, kwam het toch niet helemaal van de grond en het personeel had duidelijk moeite met het begrip 'klantgerichtheid'. Maar goed, zeiken doen we in Nederland al voldoende, dus moesten we ons maar even inhouden ;-)! De volgende dag besloten we om eerst een lokaal busje te pakken richting Agua Azul, volgens sommige reizigers nog mooier (en zeker groter) dan Semuc Champey in Guatemala (jullie weten het vast nog wel: die natuurlijke zwembaden opgebouwd als terrassen). Het was natuurlijk mogelijk om een georganiseerde trip te doen voor een combinatie van bezienswaardigheden (Aqua Azul en de waterval Misol-Ha), maar blij dat we onze vrijheid weer terug hadden (in Guatemala voelden we ons zeer beperkt) trokken we ons eigen plan. Dus werd het een lokaal busje en konden we op een kruispunt langs de route uitstappen om doormiddel van een taxi alsnog bij Aqua Azul te komen (en werden we weer even spreekwoordelijk gen**id). Aangekomen bij Aqua Azul bleek dit onverwacht één van de hoogtepunten van Mexico te worden! Aqua Azul, of voluit Cataratas de Agua Azul, is Spaans voor 'watervallen van blauw water'. En dat is ook precies wat het is. De watervallen bestaan uit een serie kleinere watervallen die achter elkaar gelegen zijn en van plateauvormige rivierbeddingen afstromen. De grootste watervallen overbruggen een hoogteverschil van zo'n 6 meter. De kleur van het water is, zoals de naam al zegt, heerlijk helder Heineken uhhh blauw water en dat levert flink wat mooie plaatjes op :-D! Na een wandeling langs de plateaus verder naar boven gemaakt te hebben (er leek wel geen einde aan te komen), werd het tijd om ons ook in het water te gaan vermaken. Het was prachtig weer en met een liaan à la Tarzan en Jane kwam het kleine kind al snel in ons boven ;-)! Heerlijk was het dat we de tijd niet in de gaten hoefden te houden en er even onbeperkt van konden genieten! Gelukkig hoorden we van verschillende mensen dat Misol-Ha wel mooi was, maar niet heel bijzonder (niet anders dan 35 meter hoog), en besloten we dus om Misol-Ha over te slaan. Met een avontuurlijke ontdekkingstocht over de verschillende plateaus hebben we ons perfect vermaakt, hmm! De foto's geven een hele kleine impressie van hoe mooi het daar was, de filmpjes geven misschien al een iets betere indruk, maar eigenlijk moet je er gewoon zijn geweest (maar niet in het regenseizoen….)!
De terugweg aan het eind van de middag was nog wel heel even spannend, omdat de eerste busjes die langskwamen allemaal vol zaten. En in tegenstelling tot wat we kenden uit Zuid-Amerika (en Afrika anderhalf jaar geleden) bleek vol hier toch echt vol te zijn. Maar goed, ook dat kwam weer goed (van een stel vriendelijke backpackers mochten we als eerste) en omdat we toch aankwamen in het stadje Palenque, konden we deze gelijk even verkennen! Maar dat viel ons goed tegen; hoe mooi de ruïnes van Palenque ook zouden zijn, in het stadje was daar weinig van terug te vinden. Buiten een hele goede lokale verrijdbare taco-tent, bleek hier niets te beleven. Dus gingen we snel terug, op naar het veilige “thuis” in het oerwoud tussen de brulapen ;-).

Na heerlijk te hebben uitgeslapen, was het tijd voor de ruïnes van Palenque. Waar we het in Tulum nog erg bijzonder vonden om op de fiets te gaan, konden we er hier gewoon lopend heen! Na eerst een bezoekje te hebben gebracht aan het museum besloten we om de site verder op eigen houtje te gaan ontdekken. Een klein stukje culturele beschrijving voor de liefhebber: de stad ligt in het midden van het oerwoud en heeft een mystieke uitstraling zeker als de brulapen beginnen te roepen vanuit de boomtoppen. Het middelpunt is El Palacio en hier kun je je ongestoord een echte ontdekkingsreiziger voelen. El Palacio, zoals de naam zich wel laat raden, is een zeer groot en hoog paleis waar je je heerlijk even in kunt kwijtraken. Zeker omdat het erg rustig was konden we ons op sommige momenten echt even alleen wanen. Rondom El Palacio staan meerdere groepen gebouwen die rond vier patio's zijn gebouwd. De Tempel XIII hiervan is pas in 1994 ontdekt en is ondergronds. De tempel van het kruis, tempel van de zon en tempel van het bladerkrijs staan naast elkaar aan de zuidoost kant van de Mayastad en zijn een groep met prachtige ornamenten. Deze tempels zijn niet allen even gaaf meer, maar toch kon je op een paar zeldzame plekken zelfs nog steeds de originele muurschilderingen zien. Tot slot is er nog de tempel van de inscripties waarvan de grafkamer in 1952 werd ontdekt. Helaas is het sinds enkele jaren niet meer mogelijk om deze grafkamer binnen te gaan, maar in het museum hebben ze een replica op ware grootte nagebouwd. De gehele atmosfeer hebben ze hier na gemaakt, en ook al is het een replica, nog steeds zeer bijzonder (al blijft het shit dat we de echte niet meer in konden :-S)
Omdat we 's avonds de nachtbus naar Oaxaca wilden pakken, hadden we 's ochtends onze spullen al gepakt. Dat in combinatie met het uitslapen had ervoor gezorgd dat we de ruïnes op het heetst van de dag hadden bezocht (dat was dus waarschijnlijk ook de reden dat het zo rustig was….). Gelukkig hadden we, eenmaal terug in ons hotel, nog even de tijd voor een verfrissende duik in het zwembad. Na het opfrissen doormiddel van een douche en schone kleren, was het alweer tijd om afscheid te nemen van deze mooie plek om de volgende nachtelijke busreis in te gaan. Owja, en natuurlijk nog snel gegeten in het stadje Palenque bij het lokale verrijdbare taco-tentje (never change a winning concept :-D!).

De nachtbus, pffff, dat waren we niet meer gewend! En hoewel zeker beter dan onze ervaringen in Bolivia, aan die in Argentinië kon het zeker niet tippen. Toen we 's ochtends dan ook in Oaxaca aankwamen waren we redelijk gesloopt. Maar kleine kinderen als we zijn, wilden we toch eigenlijk niks missen en na een simpel hotelletje te hebben gevonden met een zeer vriendelijke eigenaar, gingen we dan ook direct weer op ontdekkingstocht.
Dit bracht ons in Oaxaca wederom bij een aantal mooie kerken, met als verrassing en hoogtepunt een prachtig museum, de Centro Cultural Santo Domingo. De grote diversiteit van historie staat hier tentoongesteld en dat zorgt ervoor dat je hier zeker niet 1,2,3 weg bent. Maar ook de fantastisch aangelegde tuin is een echte aanrader! Een andere verrassing, maar meer culinair van aard, was de chocola die men maakt en verkoopt in Oaxaca. Ongelooflijk, Randy keek zijn ogen uit en het kwijlbakje zat meerdere malen vol :-P! Vooral de tabletten bedoelt voor het maken van chocolademelk bleken een regelrechte aanrader te zijn en die mag je overal proeven, mmmmm! Je kon zelfs je eigen chocolade mengsel laten maken (pure chocola, kaneel en suiker). En het kost echt werkelijk waar niet veel en dus…. hebben we uiteindelijk – zo verstandig als we zijn ;-) – de verleiding toch kunnen weerstaan. Nouja, de tabletten waren natuurlijk wel goed te vervoeren in een rugzak (gege)!
En dan komt de vraag: nog één allerlaatste dag voordat we afreizen naar Mexico-Stad, onze allerlaatste bestemming. Wat gaan we hiermee doen? Hoe goed we ons ook vermaken in Oaxaca zelf, we besluiten om de laatste dag toch nog een tocht te maken door de omgeving. Van Boudewijn hadden we de tip gekregen om de Hierve el Agua (bevroren waterval) te bezoeken. Door een gebrek aan tijd besluiten we om maar weer mee te gaan met een georganiseerde dagtrip. En zo stappen we de volgende ochtend weer eens in een klein minibusje. De eerste stop is bij de Arbol del Tule (boom van Tule) in het plaatsje Santa Maria del Tule. De boom heeft met een omtrek van 36,2 m, en een diameter van 11,62 m, de dikste stam ter wereld. De boom is een cipres en men schat dat de boom tussen de twee- en drieduizend jaar oud is. De gids wijst op allerlei dierenfiguren die in de boom zijn te zien, en inderdaad met genoeg fantasie is hier zeker wat van te maken ;-) Ach, het is in elk geval vermakelijk! De volgende stop is bij een traditionele weverij. Hier laat men zien hoe de verschillende kleuren worden gemengd en hoe de tapijten worden geweven. Uiteraard is het ook mogelijk om een tapijtje voor een mooi prijsje (nog best duur trouwens) op de kop te tikken, maar dat laten we maar even aan ons voorbij gaan (de Mexicaanse Amerikanen daarentegen lieten dit vanzelfsprekend niet aan zich voorbij gaan dus de lokale gemeenschap was ook weer blij met ons bezoekje). Bij de volgende stop lieten we ons echter niet tegen houden, want een traditioneel gebrouwen drankje a la tequila stond op het programma! Ook hier krijgen we eerst een uitleg over het brouwproces (alles in de open lucht, niks geen fabriek) en daarna mogen we proeven. Voor het echte traditionele recept gebeurt dit tezamen met fijngemalen wormen met Spaanse pepers. Hoewel we hier wel enigszins onderuit proberen te komen smaakt het drankje eigenlijk best lekker en namen we dan ook een paar flessen mee voor het thuisfront.
En dan is het tijd voor nog een stukje historie: we brengen een bezoekje aan de archeologische stad Mitla. Op zich best aardig en de gids weet nog wel wat mooie verhalen te vertellen (zo moest men achteruit zigzaggend de trap aflopen omdat het onbeleefd was om de heerser en goden de rug toe te keren), maar als je kort daarvoor zoveel indrukwekkende opgravingen hebt gezien valt deze toch eigenlijk een beetje in het niet… maarja, het was onderdeel van de trip!
Na een teleurstellende lunch (lees: schandalig duur) zetten we dan eindelijk koers richting de Hierve el Agua. Het is nog even een stukje rijden, maar blijkt absoluut de moeite waard. De ondergrondse bronnen hier zorgen voor een aantal natuurlijke ‘zwembaden’ waarin je met een fantastisch uitzicht heerlijk kunt badderen. Het water is zodanig rijk aan kalk dat de afzettingen doen denken aan bevroren watervallen, vandaar de naam Hierve el Aqua. Na een tijdje te hebben gebadderd en van het uitzicht te hebben genoten, was het weer tijd om terug te keren naar Oaxaca.
Eenmaal terug was het ook al snel tijd voor ons om naar het station te gaan en de bus te pakken richting Mexico-Stad. Daar stonden we eerst nog even voor een onaangename verrassing, want door de lange rijen bij de verkoopbalie (dat zijn we niet meer gewend en dus ook geen rekening mee gehouden!) misten we de eerstvolgende bus. Gelukkig zijn we op dit moment wel echt weer terug in de bewoonde wereld en vertrekt de volgende een uurtje later. Maar voordat we de bus instapten, stonden we vreemd te kijken: alle reizigers werden op de camera gezet als voorzorg maatregel! Na wederom een gebroken nacht (en gelukkig de laatste) kwamen we dan vroeg in de ochtend aan op onze allerlaatste bestemming: Mexico-Stad. En hoe bijzonder is het dan om daar van het station te worden opgehaald in een luxe Jeep door niemand minder dan goede vriend Boudewijn. Wat een luxe! :-) En nog meer luxe volgde al snel toen we bij zijn appartement aankwamen: we hadden een eigen slaapkamer en badkamer tot onze beschikking, heerlijk!

Luxe betekende dus ook echt luxe, en na een paar tosti’s (yammie!) midden in de nacht te hebben opgegeten, werd het tijd voor een lekker bed. Na heeeerlijk uit te hebben geslapen, kon na een goede opfrisbeurt de rondleiding door Mexico stad beginnen. Allereerst volgde een bezoek aan het centrum van de stad. Hier bevindt zich het tweede grootste plein te wereld; het Zócalo. Rond het plein vind je onder andere een grote Spaanse Kathedraal die door bodemverzakking dreigt om te vallen. Een grote pijlstok midden in de kerk laat de verzakking in de afgelopen decennia erg goed zien, best wel bizar! De verzakking is te wijten aan de locatie van de stad; het is namelijk gebouwd op eilandjes die in een meer lagen, waarna met de groei van de stad het meer is drooggelegd. Tja, zo’n soort fenomeen komt ons Nederlanders natuurlijk bekend voor ;-)! De stad is tevens gesticht door Azteken waardoor naast de kerk ruines gevonden zijn! Heb je ze weer, je kunt bijna niet reizen in Zuid-Amerika zonder die dingen tegen te komen! Maar goed, nu we er toch waren, meteen maar een bezoekje doen! Ditmaal was het eigenlijk meer een opgraving dan een ruïne en toch daarmee weer anders dan alle andere. De tempel (Templo Mayor) was niet groot, maar de verschillende lagen aan opgravingen die bovenop elkaar gevonden waren tezamen met het mooie en moderne museum wat er naast lag, maakte een bezoek meer dan waard! Tussen deze bezoeken door stopten we ook nog voor een goede brunch. Boudewijn had de bedoeling om vanaf de eerst etage van een luxe restaurant over het plein heen te kijken, maar doordat deze vol zat, eindigden we in een bekend familie restaurant. Het was zaterdag, en dus weekend, en dat was zelfs tegen het einde van de brunch goed te merken, het zat vol welgestelde Mexicanen die zich gezellig vol zaten te vreten :-D! Ofschoon Tam en Ran nog niet geheel toe waren aan een zware middag maaltijd (Boudewijn had daar minder moeite mee (lees; zich dus al voldoende aangepast in de der loop der jaren ;-))) hebben wij gezellig mee gedaan in het delen van de luxe.
Na dit alles ging de route verder naar waar toeristen zich naartoe behoren te begeven; de grote tv toren met een mooi uitzicht over deze grote stad. Want groot kun je met zo´n 20 miljoen inwoners, zeker wel zeggen! De toren zelf was niet veel bijzonders, het klagelijke muziekstuk wat er luid schallend vanuit de boxen kwam, was zo misselijkmakend, dat we snel weer naar beneden zijn gegaan.
Omdat het einde van de middag inmiddels alweer in het zicht was gekomen, werd het tijd om terug te gaan naar het appartement om even bij te komen van dit alles, het waren immers de allerlaatste dagen van onze reis !
‘s Avonds gingen we op loopafstand van het appartement heerlijk uit eten waar tussen het eten door ook nog even een grote knuffel gekocht werd voor de vriendin van Boudewijn. Na nog een gezellig biertje gedronken te hebben in de kroeg waren we wederom toe aan rust. Rust ja, daar had in ieder geval Ran zin in! Maar van veel rust kwam het voor hem niet, want halverwege de nacht begon dan eindelijk het grote feest waar we tot dan toe, afgezien van wat huishoudelijke probleempjes, geen problemen van hadden gehad: ontzettend ziek zijn :-S! Een virusje zorgde voor heel veel bezoeken aan de wc, totdat hij helemaal leeg was! De buitenhuise zondagmiddag activiteiten waren hierdoor helaas al gestaakt en vervangen door filmpjes kijken op de bank, en nu leek ook het concert van Shakira in het geding te komen! Net twee uur voordat ze zou optreden was Ran nog maar fit genoeg om toch wat te eten en het concert te wagen! Met de taxi werden we met z’n vieren afgezet en na een fikse wandeling en een half uur wachten kon dan eindelijk het optreden beginnen van dit ongelooflijke lekkere ding :-D :-D :-D! Tja, mensen, de man aan het woord moet het toch gezegd hebben, wat is zo’n optreden een feest voor de man! En de muziek was zelfs ook nog goed ;-)! Ten tijde van dit concert gebeurde er nog iets anders opmerkelijks. Gedurende de tijd werd Ran namelijk steeds fitter, met Tam ging het in heel rap tempo steeds slechter. Tja, het virusje had klaarblijkelijk een ander slachtoffer gevonden, want aan het eind van het concert presteerde Tam het om in één beurt een beker van meer dan een halve liter achterstevoren vol te maken! Voor sommige wellicht te veel info, maar duidelijk is het zo wel! Tijdens het laatste nummer van Shakira liepen we alvast weg naar de taxi’s (om de drukte voor te zijn) met op de achtergrond de tonen van het liedje (Waka Waka) van het door ons landje zo triest verloren WK…..k*t Spanjaarden!
De volgende dag waren we beide alweer een stuk opgeknapt en konden we met Boudewijn mee naar Teotihuacán waar de indrukwekkende piramides van de Zon en de Maan zijn te vinden, dit op minder dan een uur rijden van de stad. Met name de piramide van de Zon is mega groot en wel de grootste die wij gezien hebben. De piramide is 225 bij 225 meter en is zo’n 72 meter hoog! Vanaf deze piramide ligt op een kilometer afstand, via de zogenaamde dodenweg met aan weerskanten allerlei ruines die paleizen en opslagruimtes zouden zijn geweest, de piramide van de Maan. Deze is wat minder imposant maar toch mooi om te zien. Na dit bezoek was het wederom het einde van de middag (wat gaan laatste dagen toch altijd snel ) en gingen we weer terug naar het appartement. Alle ritten in de Jeep van Boudewijn lieten ons goed zien hoe groot de stad wel niet is. Grote stukken snelweg hebben zelfs twee verdiepingen om het verkeer te kunnen verwerken.
Eenmaal thuis gekomen (en onderweg Ari, de vriendin van Boudewijn, opgehaald), besloten wij om maar eens te koken voor onze gastvrije vrienden. Op deze wijze konden wij ons best beentje voorzetten en konden Boudewijn en Ari nog even aan het werk, want het gewone leven ging voor hun natuurlijk ook nog steeds door. Na een erg gezellige allerlaatste avond in zeer goed gezelschap moest dan toch ook echt hier een einde aan komen.
Onze laatste ochtend hadden we geheel voor onszelf want onze gastheren moesten zorgen voor brood op de plank. Dus gingen wij weer ouderwets lopend op pad, zoekend naar de leuke winkelstraten en mooie historisch gebouwen. Alhoewel de flinke wandeling ons leerde dat qua architectuur er verder niet zoveel te beleven valt, zorgden de winkelstraten voor meer verbazing: alle winkels van dezelfde soort zochten elkaar op op een manier die je niet vaak meer tegenkomt. Tientallen winkels van bijvoorbeeld automaterialen zaten in één staat naast en tegenover elkaar: hoe bedoel je concurrentie! Na deze lange maar zeer effectieve wandeling (we hadden namelijk een hoop kunnen zien), ging de rit terug naar het appartement om voor de laatste maal onze spullen te pakken en richting vliegtuig terug naar Nederland te gaan. Maar voordat we gingen, trakteerde Boudewijn ons nog wel op één van de lekkerste hamburgers uit de stad: heerlijk :-D!!

Eenmaal op het vliegveld was het helaas tijd voor het afscheid met Boudewijn. Het bezoek zat erop! Het was na drie jaar een heel erg goed en super gezellig weerzien geweest! Tja, en voor ons zat niet alleen het bezoek erop, maar tevens de gehele trip! Want de reis in de Boeing 747 van KLM (daar had Ran nog nooit ingezeten!) bracht ons razendsnel terug naar ons koude kikkerlandje! We hebben in deze drie maanden fantastische ervaringen opgedaan en bijzondere dingen meegemaakt! Het zijn herinneringen waaraan we nog vaak met heel veel plezier maar ook een klein beetje weemoed zullen terug denken…

Rest ons niets meer te zeggen dan hasta luego!
Bedankt voor het lezen van onze blog!

Randy & Tamara