Reisavonturen in Bolivia

Tja, Salar de Uyuni zat erop, een grote highlight was voorbij. Tijd om in de resterende dagen een deel van Bolivia te verkennen. Omdat we niet al te veel tijd hadden besloten we om op de dag van terugkomst in Salar de Uyuni meteen maar de bus te pakken naar Tupiza. De busrit zou 7 uur duren en we zouden midden in de nacht aankomen, maar we zouden samen reizen met Esther en haar vader (de 2 Duitsers uit onze groep van de tour) dus met z´n vieren leek ons dat geen probleem. Wel zouden we wellicht wat vertraging kunnen hebben vanwege de regentijd, omdat niet alle bussen even gemakkelijk de rivier konden doorsteken (jaja, jullie lezen het goed!). Goed, we hadden ook al een Braziliaans meisje gesproken die vertelde dat haar reistijd verdubbeld was door de regentijd, maar we geloofden het allemaal wel. Gewoon doen was het motto, we moesten toch wat!

Half 8 vertrok de stampesvolle bus op weg naar Tupiza en verder. Na twee uur hobbelen in de bus stopte deze opeens. De lichten, inzoverre ze nog aan waren, doofden geheel, en het werd heel, heel stil in de bus.....Totdat Ran het na een paar uur wel zat was en besloot om de wc buiten maar eens te gaan gebruiken. Gevolg, hele bus werd wakker en begon zich nu wel eens af te vragen wat we nu toch al die uren daar deden. Het antwoord was kinderlijk eenvoudig en zoals hierboven beschreven, zeer voorspelbaar: door de regentijd en de recente hevige regenbuien was de rivier erg hoog en de bussen wilden niet oversteken in het midden van de nacht. we moesten dus wachten tot het licht werd. Toen het na acht uur wachten om 6 uur´s ochtends licht werd, maakte de bus nog steeds geen aanstalten.....ze durfden niet. Omdat onze bus vol zat met Isareliers, Argentijnen (die vooral het hardst aan het schreeuwen waren weer terug te willen naar hun eigen fantastische land, - zo arrogant die mensen!) en een hoop andere schreeuwende mensen, besloten we rond 7.30 uur dan maar als guinee pigs de oversteek te wagen. Guinee pigs zullen jullie je afvragen??! Ja, we besloten als eerste bus (er stonden er dus meerdere aan beide kanten van de rivier) de oversteek te wagen. Geen van de bussen wilde immers de eerste zijn om over te steken en nadat een 4x4 er zonder al te veel problemen doorheen was gekomen, durfde onze chauffeur het wel aan, maar dan moesten de meeste passagiers wel te voet de rivier over... En zo gebeurde het, nadat de bus zonder heel veel moeite de rivier overscheurde, en de andere bussen meteen volgden (met alle passagiers er nog in), konden wij te voet de ijskoude rivier oversteken. Na flink wat vloeken, tieren en voeten schoonmaken, vervolgden we onze weg weer voor de laatste 5 uren naar Tupiza. Gelukkig was dit dan wel weer een mooie rit :-S!

Moe waren we na zo´n hele nacht, helemaal omdat we tijdens de tour ook al niet zoveel hadden geslapen. Maar na een hostel gevonden te hebben tesamen met onze Duitse vrienden, kalefaterde de douche ons weer flink op :-) Tupiza is een rustig stadje. En rustig met name in de namiddag, want je kon nergens naartoe voor een lekker drankje of hapje! Ondanks dat er wel toeristen komen, druipt het er niet vanaf. Dus je voelt je hier bijna nog bijzonder als Gringo! Maar goed, onze Duitse vrienden hadden het een en ander uitgezocht voor een mooie wandeltocht, dus de volgende dag hadden we een mooie trip voor de boeg. Deze trip begon na het onbijt en leidde ons door een cowboyachtig landschap. Cactussen, droge woesternij en vooral hoge (rode) kliffen en bergen zo uit een westernfilm. Het zal jullie dan ook niet verbazen dat Butch Cassidy (van Butch Cassidy & the Sundance Kid) hier de dood gevonden heeft. Maar goed, de kliffen bestaan uit verschillende lagen stenen die miljoenen jaren lang zijn fijngedrukt. Door de huidige erosie van water en wind slijten deze gemakkelijk af en geven voor ons de mooiste vergezichten, vertikaal dan wel, tot wel 80 meter hoog! Alhoewel de verschillende sightseeings zoals door de Bolivianen aangegeven op zich niet veel voorstelden, was de totale wandeling absoluut de moeite waard.

Deze wandeling leidde ertoe dat we de volgende dag nog een tour wilden maken, ditmaal met het PAARD! Jawel, we gingen weer voor de bijl maar ditmaal zoals een cowboy betaamd. We kozen voor een 5 uur durende tour omdat daarna onze billetjes wel weer enige dagen nodig zouden hebben om te genezen ;-)! Ditmaal stonden de paarden er zeer goed bij (maar daar hadden we tevoren ook naar gevraagd) en de rit voerde ons langs nog meer mooie vergezichten en woesternij. We zouden nu graag willen zeggen, zie de foto´s (een foto zegt tenslotte meer dan 1000 woorden), maar ook deze zijn voorlopig niet voorhanden door een defect kaartje! Houd het er dus maar op dat als je ooit daar bent, je meteen een paard moet regelen en hetgeen beschreven ervaren. Nog wel (voor jullie) leuk detail om te beschrijven is dat deze trip wel gepaard ging met enige regen. Er viel werkelijk waar niks aan te houden, de regengoden hadden er wederom zin in en er zat voor ons niks anders op om met poncho en al te paard te gaan! Maar dat mocht de pret niet drukken, het was alsnog een fantastische rit :-)

Meteen na terugkomst van de paardrijtour vond een snel diner en douche plaats, want de trip naar Sucre zou deze avond gaan beginnen. Al nahijgend van al deze beschreven inspanningen waren we tenauwernood op tijd voor de bus.... dachten we! Maar nee, de bus ging helemaal niet! Om een reden die volgens ons niets anders betekende dan dat er niet genoeg passagiers waren, was de bus uitgevallen. Of we ons geld terug wilden of wilden wachten tot de volgende dag.... Jullie hadden het gezicht van Tam moeten zien en het gevloek en getier dat daarop volgde. Het was dus tijd voor ons om snel te handelen. En zo zaten we 20 minuten later gelukkig op een andere bus die ons naar Sucre zou brengen.

Eenmaal op weg met de bus zat het ons nog steeds niet mee. De regen kwam weer met bakken uit de hemel zetten en de bus moest op deze nieuwe (aan te leggen) weg meerdere malen vreemde omwegen nemen om de gestrande vrachtwagens die vast waren komen te zitten te passeren. Dus in het donker pad af, bosjes in en uiteraard geen info dus je hebt geen flauw idee wat er allemaal aan de hand is (totdat Ran weer eens polshoogte ging nemen voorin de bus). Was wederom dus geen lekker ritje. Helemaal niet als je je bedenkt dat we in het begin van de rit al een uur stil hadden gestaan. Hierbij hadden ze van alles en nog wat aan de bus zitten morrelen (leek alsof er iets met de banden was). Zit je toch niet heel erg lekker de rest van de rit... Bolivia scoort vooralsnog niet hoog in onze ranglijsten van ¨het beste vervoer¨!

Eenmaal aangekomen na dus weer een lekker nachtje besloten we maar om niet moeilijk te doen en een hostel te zoeken in het centrum van Sucre. Gezien het feit dat het nog steeds regende moest het wel in één keer raak zijn. En raak was het :-)! Voor een mooie prijs (althans, dat vonden wij) hadden we een grote kamer omgeven door prachtige tuinen midden in het centrum. En toen... eerst maar eens een paar uur heerlijk slapen... :-D!

Na het slapen begon een mooi slenter rondje langs de mooie gebouwen van Sucre. Deze verschillende koloniale gebouwen van het rijke Sucre zien er uitstekend uit. Na het rondje wilden wij ons ontbijt gaan nuttigen in een cafe, en wie zien we daar, onze Duitse vrienden! Alhoewel het niet geheel toevallig was dat we beide in Sucre waren (ze waren een dag eerder naar Sucre vertrokken), was het tegenkomen op die plek op dat moment het wel. Na gezamelijk eten en drinken volgde alweer snel een afscheid, omdat zij ´s avonds alweer met de bus verder zouden gaan naar La Paz. Voor ons was Sucre echter nog niet gedaan en na de kapper voor Ran (hij was best wel erg kort geknipt, ze begrijpen ook helemaal niks van dit prachtige haar... :-S) besloten we´s avonds te dineren in La Taverne. Dit restaurantje hadden we eerder tijdens onze reis van een stel als tip gekregen en eerlijk is eerlijk, niks teveel gezegd! Voor zo´n € 20,00 hebben we heerlijk genoten van een prachtig stukje rose vlees geprepareerd in rode wijnsaus en.... voorzien van een heerlijke fles Boliviaanse (!) wijn. Zelfs een toetje en een goede tip zat er bij in besloten.

De volgende dag zou volgens de planning bestaan uit wederom wat slenteren door de stad en ´s avond wilden we al richting La Paz vertrekken. We zaten kort in de tijd en de vele stinkende auto´s en bussen in de smalle straten zorgden ervoor dat we er snel genoeg van hadden. Het onbijt bij El Patio beloofde echter veel goeds. Deze tent die alleen maar ´s ochtends tot het begin van de middag open is, staat bekend om z´n zeer goede salteñas. Salteñas zijn de Boliviaanse Empanadas (en nu weten jullie dus al waarom wij daar langs gingen), maar worden alleen als ontbijt gegeten. De man stond wel te lachen toen wij van alle smaken er 2 bestelden maar van niets wetende gingen wij zitten wachten op ons ontbijt. En toen dit eenmaal naar ons tafeltje werd gebracht begrepen we de lach van de beste man een stuk beter: deze waren een stuk groter dan de empanada´s die we uit Argentinie kenden! En dat dus als ontbijt... Maar het was met één woord: verrukkelijk! De jugo´s (verse vruchtensappen) waren super en de Salteñas kunnen moeiteloos toegevoegd worden bij het rijtje winnaars uit Salta :-P! Na deze goed opening sloeg de stemming echter al snel om in deceptie. Onfortuinlijk genoeg was de memorykaart tijdens het maken en verwerken van een foto ermee gestopt. Dit was al een keer eerder gebeurd met deze kaart, maar ditmaal wilde hij met geen mogelijkheid meer tot leven komen. De foto´s van de al eerder beschreven Salar de Uyuni en Tupiza zijn hiermee tot een snel verleden gaan behoren :-( Wellicht dat een fotodokter in Nederland nog soelaas kan bieden, maar vooralsnog kunnen wij jullie niet lekker maken met deze foto´s! Dit voorval leidde er helaas ook toe dat de resterende dag niets meer gebeurde, we hebben voornamelijk zitten balen en proberen uit te zoeken of er nog een mogelijkheid zou zijn om de kaart weer te herstellen. De museums en het dichtbij gelegen dinopark (bleek later best interessant te zijn) hebben we daarom gelaten voor wat het was. En toen de avond aanbrak was het alweer tijd om naar het busstation te gaan voor de bus naar La Paz.

Hopelijk dit keer een betere rit, dat is waarmee we deze reis begonnen. En alhoewel de bus vol zat en we veel regen en sneeuw hadden onderweg, arriveerde de bus slechts twee uur te laat in La Paz. Voor ons was dit alles geen probleem, het was pas 8 uur ´s ochtends en La Paz zouden we toch laten voor wat het was. Onze bestemming was luieren in Coroico slechts 3,5 uur verderop ten noorden van La Paz.

Eenmaal aangekomen bij de bushalte voor de busjes naar Coroico begon het vervolg van onze reis in een Nissan busje met 15 personen. Dat je het erin krijgt zul je zeggen, jahoor, hier is dat geen enkel probleem :-S! De rit naar Coroico zelf was misselijkmakend. Letterlijk bedoelen we! De weg ging over stukken van boven de 4.200 meter en daalde uiteindelijk af naar 1.750 meter. Maar voordat we daar aankwamen waren we door een mist van wolken gereden (waar volop regen uitviel) vol slingerende bochten! Eenmaal veilig aangekomen in Coiroco werd het weer gelukkig eindelijk weer eens een stuk aangenamer. Zon, een lekkere temperatuur maar wel een tikkie vochtig. Tja, je kunt niet alles hebben hé ;-)! Een 4x4 taxi (auto´s met tweewiel aandrijving konden de steile berg niet op!) bracht ons uiteindelijk naar boven naar ons hostel. Tja, en dan is het genieten. We zaten in een voor Boliviaanse begrippen duurder hostel, maar wel midden in het zogenaamde Cloud forrest (semi jungle) met een uitzicht op de gehele vallei, een prachtige tuin, én meerdere zwembaden (overigens niet gebruikt door ons). Prachtig zoals je wel kunt begrijpen! En zo was dus ook onze kamer: voor wel 4 man inclusief eettafel en kitchenette!

Omdat wij vooral naar Coiroco gekomen waren om te rusten hadden we niet veel op het programma staan voor de volgende dag. Dus wat doe je dan? Uitslapen! Maar als je er dan toch zit en er zijn allerlei wandeltochten die je op jezelf kunt doen, dan moet je toch maar op pad :-) En van alle wandelmogelijkheden die je had, besloten wij op zoek te gaan naar de Cocavelden! De cocavelden zijn hier volledig legaal en voorzien veel mensen van brood op de spreekwoordelijke plank. Ze maken er hier niet de wereldberoemde drugs van, maar gebruiken het om op te kauwen en om thee van te zetten (erg smakelijk overigens!). In cocabladeren zitten namelijk vele mineralen en vitaminen (wetenschappelijk bewezen) die zeker in het hooggebergte zeer goed van pas kunnen komen. Na een flinke wandeling vanuit het dorp en een keer vragen bij enkele onwetende voorbijgangers hadden we de velden dan uiteindelijk toch gevonden. Een gezin was de bladeren aan het plukken van de planten en vonden het goed dat we een kijkje namen. Ongelooflijk hoe dat daar groeit! Want ze verbouwen het tegen zeer steile helingen op die je niet zomaar met een machine (die ze overigens niet eens kunnen betalen) kan bewerken. Allemaal handwerk dus! Tussen de plantages vind je verder sinaasappels, manderijnen, koffiebonen, mango´s en noem maar op. Hier groeit dus echt van alles! Naast de cocavelden leidde de wandeltrip ons verder nog langs enkele watervallen. Mooi om ook nog even mee te pakken. Pikant detail is overigens nog dat Tam er gewoontegetrouw bij één van de watervallen nog lekker op haar kont en stuitje viel. Nu (drie weken later) heeft ze er net geen pijn meer van ;-)!

De laatste avond in Coroico hebben we goed gebruik gemaakt van onze kitchenette door weer eens zelf te koken. Gebakken aardappels met ratatouille stond er op het menu, zeer geslaagd al zeggen we het zelf! De volgende dag gingen we alweer terug naar La Paz, de maandag zouden we namelijk naar Ecuador vliegen. Dus weer in het Nissan busje gestouwd, maar deze keer zaten we op de eerste rij en hadden we gelukkig een stuk meer ruimte. De rit was weer vergelijkbaar met de heenreis, maar het bleek dat we ontzettend veel mazzel zouden hebben. Aangekomen in La Paz, een paar honderd meter voor het busstation hoordden we plotseling een hele harde knal: klapband en dus konden we de laatste meters te voet afleggen! Geluk bij een ongeluk dus dat dit niet eerder was gebeurd!

Eenmaal aangekomen in La Paz was het eerst onze lichamen eens goed bekijken. We waren namelijk helemaal lek gestoken door die kleine zandvliegen in Coroico, niet normaal meer! In de resterende uren van deze dag hebben we door de stad gelopen. Naast de standaard gebouwen die je in de stad kunt vinden kwamen we uit bij een (jaarlijkse)kermis. Hier hebben we onze ogen uitgekeken. Honderden, wellicht duizenden tentjes stonden er. Met wel tienduizenden bezoekers (gezinnen en jongeren) die allemaal kwamen voor het vertier. En dat zo eenvoudig toch nog zo leuk kan zijn! Honderden voetbaltafels op een rij, waarzeggers in alle vormen die je kunt bedenken (kaarten, met tin, etc), kaartspelletjes, bingo met behulp van maiskorrels, eten eten en nog eens eten, prullaria in alle soorten en maten, en als klap op de vuurpijl kon je er ook trouwen! (no worries, we hebben niks gedaan ;-)) Alles was er te doen en beleven op deze kermis! Wij hebben twee uur lang onze ogen uitgekeken en er veel plezier beleefd. Zelf is Tam nog met een Alpaca op de foto gegaan, fantatisch :-D! Deze laatste avond in Bolivia besloten we met een heerlijke Indiaanse curry.

De maandag was de ochtend van het vertrek, maar ook de komst van een nieuw verhaal die onder andere de Galapagos met zich mee gaat brengen!

Salutos uit Ecuador!

R&T