Regen in de woestijn en klootzakken in Uyuni!

Buenos dias amigos!

Omdat we inmiddels alweer in Ecuador zijn aanbeland (dank voor de oplettende lezers ;-))en jullie nog wat avonturen achterlopen, is hier alweer een kersvers nieuw verhaal!

Op onze laatste ochtend in Salta begon de dag al erg vroeg. Om 7:00 uur zou de bus namelijk vanuit Salta naar San Pedro de Atacama (Chili) vertrekken. De voornaamste reden dat we wilden afreizen naar San Pedro de Atacama is dat je vanaf daar makkelijk een tour kunt doen naar Salar de Uyuni (Bolivia). Ran was daar 4 jaar geleden al geweest en Tam was al sinds het prille begin stikjaloers op de fantastische foto’s die hij daar had gemaakt. Salar de Uyuni is namelijk één van de grootste zoutvlaktes van de wereld (oppervlakte van 12.000 km2). Normaal gesproken levert dat al een mooi gezicht op omdat het een grote witte vlakte is, maar in het regenseizoen staat er een laagje water op en wordt het één grote spiegel. Komen we gelijk op nog een uitdaging: hoe kom je erachter of er ook daadwerkelijk water op staat? In de Lonely Planet staat dat alleen januari het regenseizoen is, maar Ran kon zich nog anders herinneren van 4 jaar geleden (namelijk januari & februari). Tam had het echter op haar heupen gekregen (wat nou als het echt alleen januari is??!) dus de snelste route naar de Salar was al snel gekozen. Inmiddels hadden we in Salta van een andere reiziger te horen gekregen dat zij in Salar de Uyuni was geweest half januari en dat er nauwelijks (!) water op stond. Voor de zekerheid maar een email gestuurd aan een van de touroperators die in de Lonely staan genoemd. Het antwoord: "Normaly the Salar is cover with water on January and February but these year it has been very dry. Now the salar has water over it, not that much, but you can still see the reflection efect." O jee, stress, wij willen water!! Nou, dát hebben we geweten...

De busrit naar San Pedro duurde wat langer dan verwacht. Tijdens deze rit steek je de Andes over op een hoogte van ongeveer 4200 m en beland je volledig in de wolken. Waardoor precies weten we niet (beetje regen in de Andes misschien?), maar uiteindelijk waren we om 18:00 uur (ruim 2 uur later dan verwacht) in San Pedro de Atacama. San Pedro is een oase in de woestijn en 1 van de droogste plekken op aarde... alleen regende het nu net toen wij er aankwamen :-S! Maar goed, rugzakken op en het stadje in, op zoek naar een hostel. Gelukkig hadden we al vrij snel een leuke plek gevonden :) Na even opfrissen maar gelijk het stadje in om te kijken of we de volgende dag nog mee zouden kunnen met een tour naar Salar de Uyuni. Daar waar het idee was dat alle tour-bureautjes min of meer hetzelfde aan zouden bieden, hadden we al snel diverse variaties gehoord. Maar waren ze nu ook echt verschillend? En wie moet je geloven in hun verhaal dat zij de beste zijn...?! Lastig! In een bureautje bij ons hostel in de straat werkte een erg vriendelijke Boliviaanse dame, maar ja, dame vriendelijk betekent nog niet dat de tour die ze verkocht ook goed zou zijn... Na een aantal bureautjes te zijn afgegaan hadden we maar wel al de conclusie voor onszelf getrokken dat nog een extra dagje rust geen overbodige luxe zou zijn. We zouden de volgende dag de tour wel verder boeken, eerst een hapje eten! Van een vriendin de tip gekregen voor het restaurant Adobe, dus de keuze was makkelijk. En de tip was zeer terecht, we hebben er heerlijk gegeten! :-)

Na een nachtje (uit)slapen waren we allebei weer een stuk fitter. Na het ontbijt maar direct op pad gegaan om de tour te regelen dan konden we ’s middags een beetje internetten en onze verhalen schrijven. We bleken geluk te hebben want het stadje was behoorlijk levendig. Op 2 februari wordt namelijk het Festival de la Virgin de la Candalaria gevierd (o.a. in Chili, maar ook in de andere spaantalige landen). 5 of 6 verschillende groepen liepen hiervoor door de straten heen, maakten muziek en dansten erop los, volledig uitgedost in mooie en extravagante kostuums. Het leek ook wel een soort competitie tussen de groepen! Verder deed het wel een beetje denken aan een parade tijdens carnaval (maar dan zonder de praalwagens). Het leukste hiervan was eigenlijk dat het een volledig eigen feest is (dus niet toeristich), en dat het een mooi schouwspel opleverde voor ons. Na een tijdje genoten te hebben van de festiviteiten was het weer tijd voor de orde van de dag. Uiteindelijk toch maar besloten om de gok te wagen bij ons dametje in de straat. Ze was tenminste wel eerlijk dat het een avontuur zou worden en ze was uiteindelijk ook de goedkoopste al gingen we daar eigenlijk niet voor (we kregen zelfs ongevraagd nog korting toen we gingen boeken. Vraag je je toch weer af...) Maar goed, tour geboekt en toen... toen begon het weer te regenen! Snel maar even wat groenten en andere ingredienten gehaald want we zouden die avond zelf gaan koken in ons hostel. En we waren echt net op tijd binnen. Regende het daarvoor nog enigszins beschaafd, op dat moment brak de regen volledig los, inclusief een flinke onweersbui. Maar goed, wij waren binnen en hoefden nergens meer heen. Dus eerst maar even relaxt een beetje internetten (ze hadden daar 2 computers staan), totdat... jawel, de bliksem insloeg en de electriciteit weer uitviel. Nou ja, inmiddels was het zo goed als etenstijd en hadden ze een gasfornuis staan die het dus nog wel deed. Dus hoofdlampjes op en koken maar! De maaltijd was heerlijk (blijft toch altijd lekker als je zelf kookt :-)) maar ondertussen hadden de eigenaren van het hostel wel hun handen vol aan de regen, want het dak van de receptie was hier niet tegen bestand. Ook wel logisch want normaal gesproken regent het er nog geen 5 keer per jaar, met een totaal van 20 mm. Het verhaal deed zich de ronde dat het het natste jaar is sinds de afgelopen 20 jaar. Hebben wij weer! Maar, goede kant van het verhaal: in Bolivia regende het ook dus de kans dat we water zouden zien op de Salar werd daarmee wel een stuk groter. Het gevolg was wel weer dat het niet duidelijk was of we de dag erna nog wel konden vertrekken! Door de hevige regenval was de grensovergang met Bolivia namelijk gesloten en het was nog even de vraag wanneer deze weer open zou gaan.

De volgende dag om een uurtje of 7:00 uur opgestaan en maar direct langs ons tourbureautje om te kijken of we zouden vertrekken of niet. Het meisje was druk aan het bellen maar leek niemand te pakken te kunnen krijgen. Nog geen duidelijkheid dus en ze zei dat we het beste maar in hostal konden gaan ontbijten en daar wachten. Ok, zo gezegd zo gedaan. Totdat we een half uurtje later door de eigenaar van het hostal werden opgezocht. Het meisje van het tour bureautje had gebeld dat de bus was langsgeweest bij ons hostal maar dat wij daar niet stonden en dat ie dus maar was doorgereden! Shit! Ging de tour wel door, zaten wij niet in de bus! Dus wij als een gek onze spullen gepakt en naar het meisje toe om te kijken hoe het verhaal nu in elkaar stak. Bleek dat de bus nog bij immigration stond een paar straten verderop. Het meisje gevraagd of ze ons de weg kon wijzen en dat leverde een mooi tafereel op: 2 lange Nederlanders en een klein Boliviaans vrouwtje die die lange benen probeerde bij te houden. Maar eerlijk is eerlijk: ze heeft het gered en ons netjes bij de bus afgezet :-). Bleek dat we nog ruim op tijd waren want iedereen moest nog door de immigration heen. Een half uur later konden we dan echt vertrekken. Met de bus richting de Boliviaanse grens waarna we overgezet zouden worden in 4x4´s in groepjes van 6.

De eerste stop 5 minuutjes na de grensovergang was bij Laguna Blanca waar we ook (voor ons: weer) zouden ontbijten. Wat een prachtig uitzicht! Een witte lagune met flamingos`s en op de achtergrond besneeuwde bergtoppen, want we waren inmiddels aangeland op de Altiplano (de vertaling van wiki: Altiplano is Spanish for high plain, in west-central South America, where the Andes are at their widest). En hoewel we nog lang niet op de Salar de Uyuni waren aangekomen hadden we hier toch ook al een erg mooi spiegeleffect met de bergen en de schapewolkjes :)!

Na het ontbijt werden we verdeeld over de 4x4 auto´s. Een voortvarende Duitse had het allemaal snel geregeld en met die twee Hollanders erbij had ze direct een Europese auto samengesteld. Wij vonden het allang prima en zo belanden we voor de komende drie dagen in de auto met de volgende samenstelling:

* Michael en Esther: vader en dochter (Duits);
* Amanda: Zwitserse dame alleen op reis;
* Maxime: Franse jongen, beetje vreemd, op zoek naar de authentieke ervaring (wilde eigenlijk alleen met echte zuid-amerikanen communiceren, maar zat dus met ons opgescheept; wat hij overigens later wel weer compenseerde door een van de Chileense dames zijn bed in te loodsen... maar goed, nu dwalen we echt af ;-)!).

En toen begon het avontuur pas echt! Van de Laguna Blanca gingen we door naar de Laguna Verde. Door verschillende mineralen in het water kleurt deze laguna heldergroen wat weer prachtige plaatjes oplevert. Van de Laguna Verde weer verder naar de hotsprings; een natuurlijke warmwater bron waar we allemaal even een duik mochten nemen. Heerlijk warm en zeker geen overbodige luxe, want zo hoog in de Andes (rond 4500 m) kan het best koud zijn! Het is overigens wel duidelijk dat ook hier alles volop in ontwikkeling is. Zo´n 4 jaar geleden toen Ran hier was, was er enkel een klein hokje om je om te kleden. Om wat te eten werden de opvouwbare tafels uit de auto gehaald en werd het eten daarop geserveerd. Inmiddels stonden hier meerdere gebouwen met toiletten en omkleedhokjes. Nu moet je alleen niet denken dat het een heel zwemparadijs was, want het bad is ongeveer 5x5 m groot.

Nadat we weer droog waren en omgekleed ging de reis weer verder richting Laguna Colorado. Deze laguna kleurt heel mooi rood en dit is ook de plek waar we zouden overnachten. Aan de rand van de laguna is een refugio gebouwd waar de meeste tours van Salar de Uyuni vanaf Chili de nacht doorbrengen. Hier overnachten is écht ´back to basic´. Er is geen stromend water, dus geen douches, maar ook niet om bijvoorbeeld je handen te wassen of je tanden te poetsen. En de bedden waren afhankelijk van hoeveel mazzel je had een betonne bunker met een matras erop (al dan niet met duidelijk voelbare ijzeren vering) of een doorgezakte stapelbed (levensgevaarlijk als je van boven eruit wilde komen!). Gelukkig sjouwen wij overal onze slaapzakken mee naartoe (remember ;-)) dus daar waar onze kamergenootjes `s nachts alle lagen kleding over elkaar aan moesten trekken, hebben wij het geen moment koud gehad! We sliepen met z´n zessen op een kamer (onze clubbie uit de auto). Wat op zich wel gezellig was in het kader van `gedeelde smart is ...`, maar wat ook de nodige geluidsoverlast met zich meebracht. Toen Michael was begonnen met het omzagen van boom zeshonderdzoveel werd het Ran te veel en heeft hij zijn boeltje gepakt, met gevaar voor eigen leven het stapelbed uit gesprongen, en is in de kamer naast ons gaan slapen die toevallig leeg stond. Gelukkig doet een Ipod ook aardig z´n werk en heeft Tamara nog redelijk kunnen slapen (zij wel ja!). Let wel, voor bijna iedereen gold `redelijk` omdat we de eerste nacht doorbrachten op 4200 meter. En zeker als je hier nog helemaal niet aan bent gewend heb je grote kans op hoofdpijn, veel plassen (!!), beetje misselijk en slapeloosheid. Allemaal de eerste tekenen van hoogteziekte, maar als je rustig aan doet, geen alcohol drinkt, geen vlees eet en alleen slaapt (;-)) dan valt het allemaal wel mee.

In de refugio bleek trouwens ook nog dat iedereen bij een verschillende tour agency had geboekt en dat we dus allemaal bij elkaar waren gegooid. Wij toch stiekem een beetje blij want we hadden het minst betaald van iedereen (Hollandse glorie ;-))!

`s Avonds zitten kaarten en een nieuw hilarisch spel geleerd ¨Animal game¨. In het kort: iedereen kiest een dierengeluid en tijdens het spel moet je de ander bij gelijke kaart te snel af zijn door zijn geluid na te doen; eigenlijk hoort er drank in het spel te zijn, maar ook nuchter was dit al lastig zat!

De volgende dag waren we bijtijds op en na het ontbijt ging iedereen weer in z´n eigen auto. Hoe typerend: onze chauffeur was steeds de laatste die klaar was voor vertrek :-P Deze tweede dag bestond uit een bezoek aan de geisers (op meer dan 4000 meter vooral koud), een foto-stop bij de Arbol de Piedra (Stone Tree, een groot stuk steen dat door erosie en wind - volgens de tour geleerden - veel weg lijkt te hebben van een stenen boom), een prachtige rit door de altiplano woestijn met besneeuwde bergtoppen, verschillende lagunes en bijzondere rotsformaties. De lunch stond voor ons klaar in een klein dorpje villa Alota en daarna werd er nog een bezoekje gebracht aan het dorp San Christobal. Als afsluiter van de dag stond een bezoek aan het treinenkerkhof vlak buiten het stadje Uyuni op het programma. Als kersverse NS-medewerkster was het voor Tamara natuurlijk een must om hier een paar mooie foto´s te maken, maar eerlijk is eerlijk, verder is deze `bezienswaardigheid` weinig bijzonders. In de namiddag kwamen we aan in Uyuni waar we de nacht in een hotel zouden doorbrengen (2-persoonskamers met eigen badkamer en warme douche!) Eigenlijk is dit niet de standaard route want normaal gesproken zouden we aan de rand van de Salar hebben geslapen en de derde dag de Salar hebben overgestoken richting Uyuni. Door de vele regen (be careful what you wish for!) was de laag water op de Salar echter dusdanig veel geworden dat de 4x4 auto`s niet meer overal konden komen... We zouden de volgdende dag nog wel de zoutvlakte op gaan, maar helemaal doorkuisen was dus niet mogelijk. Voordeel bij een nadeel: in Uyuni is vrij weinig te beleven en dus waren we er niet zo gelukkig met deze overnaxchtingsplek, aan de andere kant konden we wel nu de bustickets regelen voor een snel vetrek naar het zuiden van Bolivia:-)

De volgende ochtend werden we wakker terwijl de regen tegen de ruiten tikte. Dat was niet goed! Het was grauw en grijs en zeker geen weer wat voor een mooi spiegelschouwspel zou zorgen :-( Gelukkig zag de tourorganisatie dat ook wel in en werden we gevraagd om nog wat geduld te hebben. Ze verwachtten dat het in de loop van de ochtend wel op zou klaren en dan alsnog zouden gaan. Gelukkig hadden ze daarin gelijk en tegen een uurtje of 10 konden we dan toch nog vertrekken. Eerst werd een bezoekje gebracht aan het dorpje aan de rand van de Salar. Dit dorpje is voor een groot gedeelte (letterlijk) gebouwd van zout. Hier staat ook een klein zoutmuseum met diverse sculpturen volledig gemaakt van zout en is tevens te zien hoe het zout van de vlakte wordt verwerkt zodat het tenslotte in gepaste verpakking kan worden verkocht. Het zout dat hier overigens wordt gewonnen wordt enkel gebruikt binnen Bolivia en wordt niet geexporteerd. De extra kosten die het transport voor export met zich meebrengt weegt niet op tegen de opbrengsten die het zou opleveren.

Als we weer verder gaan komt dan eindelijk de Salar in zicht. Van een afstandje is het al een prachtig (spiegel)gezicht, maar als we uit de auto stappen voor de eerste foto`s begint de pret pas echt. Van te voren hadden we te horen gekregen dat het verstandig was om een korte broek aan te doen en slippers mee te nemen, en dat was niet voor niks. Tot onze enkels stonden we in het water! Na wat rondgespetterd te hebben klommen we met z`n allen op het dak van onze auto en konden we tijdens het volgende ritje volop genieten van het uitzicht. Erg grappig, er heerste bij iedereeen ook echt een uitgelaten stemming :-) Heel ver hebben we zo niet gereden want al snel kwam het Hotel Blanca in zicht. Dit hotel is het enige hotel dat op de zoutvlakte is gebouwd en staat onder zware internationale druk omdat het geen goed rioleringssysteem heeft en de hele omgeving (de zoutvlakte dus) vervuild. Ons was eerder verteld dat het hotel niet meer in gebruik was en dat het alleen nog diende als museum, maar toen wij er waren leek het toch nog wel alsof er nog steeds mensen waren die daar ook daadwerkelijk zouden overnachten. Wat hier nu de waarheid was weten we niet, maar voor de zekerheid hebben we daar maar niks gekocht!

Tot het hotel was zover als dat we konden gaan. Verder was helaas niet mogelijk, maar het was wel ver genoeg om het gevoel te krijgen van de wijdsheid en de pracht van de Salar. Gelukkig was het inmiddels ook opgeklaard en bood de hemelsblauwe lucht met schapewolkjes een mooi decor voor de vele foto´s en filmpjes die werden geschoten! En dat waren er nogal wat want met een beetje creativiteit kun je daar gemakkelijk erg geinige foto´s maken. Nu hadden we graag gezegd `zie foto´s`, maar helaas ;-( zal dat niet gaan. Ons geheugenkaartje met de foto`s van de Salar de Uyuni is namelijk in Sucre volledig corrupt geraakt en het lijkt er dan ook op dat we al deze foto`s kwijt zijn... We hebben inmiddels wel een instantie gevonden die ons eventueel zou kunnen helpen, maar er is geen garantie. Wordt dus een kwestie van heel, heel hard duimen!

In de eerste instantie hadden we nog het idee van `de Salar de Uyuni is het hoogtepunt van de tour maar een uurtje daar op die zoutvlakte is vast lang zat en dan hebben we het wel weer gezien`, maar al met al zijn we hier ruim 2 uur geweest en hebben we ons elke minuut prima vermaakt. Aan het eind vond iedereen het wel prima om te gaan, maar uiteindelijk hadden we misschien toch wel weer langer kunnen blijven om van dit natuurlijke wonder te genieten.

Terug in Uyuni hadden we die middag nog een paar uurtjes over voordat onze bus zou vertrekken richting de volgende halte (Tupiza). Die uurtjes konden mooi worden gebruikt om onze verhalen een beetje bij te werken en wat foto´s op ons weblog te plaatsen. Dachten we... Want terwijl we net aan het internetten waren, werden de hemelsluizen weer volop opengezet! Er leek wel een vloek op te zitten (vooral op het plaatsen van de foto`s), want een beetje donder en bliksem en de stroom was weer uitgevallen... Nou ja, niks aan te doen dus onze spullen gepakt en maar op zoek gegaan naar een barretje om wat te drinken. Lopen we stomtoevallig dezelfde bar binnen als waar een groep Amerikanen van onze tour ook zitten te kaarten (nou ja, Uyuni is dan ook niet zo groot ;-)). Dus hebben we gezellig een spelletje ´Klootzakken´(Amerikaanse versie) meegedaan.

Na dit spelletje zat de tour er definitief op voor ons, het werd tijd voor een nieuw avontuur. Op naar Tupiza.....

Hasta Luego,

R&T