De tuin van Argentinie!

Beste allemaal, tegen de tijd dat jullie deze update lezen hebben wij maar lieft 5 pogingen nodig gehad om deze te kunnen posten. Waarom zullen jullie je afvragen? Omdat wij in de afdgelopen week op drie verschillende plaatsen (Salta, San Pedro de Atacama en Uyuni) 4x op het punt stonden dit verhaal te posten en we door onweer ter plaatse een stroomstoring ondervonden en moesten wachten tot een volgende mogelijkheid. Maar nu eindelijk is het zover, de lucht is vrij van onweer en regen (vanuit Tupiza Bolivia), en we trakteren jullie op een lekker lang verhaal!

Nadat we bijna 2 nachten en dagen in touw geweest waren via de Routa 40, konden we ons bed inmiddels al ruiken. Totaal gesloopt en vol verwachting kwamen we rond 21:00 uur aan bij ons hostel in Bariloche. Dit hostel hadden we een dag ervoor nog net kunnen boeken in Perite Moreno. Vol verwachting klopte ons hart bij aankomst, want ik (Randy) had toch ergens een unheimisch gevoel. Enja hoor... daar gingen we weer...! Onze boeking was geannuleerd omdat er geen deposit was overgemaakt (en dat terwijl we toch echt een mailtje hadden ontvangen met dat alles in orde was en dat als we in de gelegenheid waren, we een deposit konden overmaken). In Bariloche was het zelfs zo erg dat we door de dame van het hostel (zeer vriendelijk btw), die eerst een paar tefoontjes voor ons gepleegd had (ze voelde zich toch wel erg schuldig), werden doorverwezen naar een apart bureau die bemiddele voor alle reizigers die geen accomodatie hebben....! Er waren mensen die via internet alles uitgezocht hadden en in de wijde omtrek niets vrij konden vinden! Daar aangekomen besloten we na kort beraad om ons op te splitsen, ik bleef daar wachten tot we aan de beurt waren (vele mensen voor ons), en Tamara ging haar beklag doen bij het hostel over deze werkwijze. Uiteindelijk werd een tussen oplossing gevonden. Er was een Argentijns stel dat waarschijnlijk niet op zou komen dagen. Als het 24.00 uur geweest was, zou hun reservering verlopen en konden wij erin. Indien ze toch zouden komen, konden wij op de bank in de huiskamer slapen. Moe als we waren leek ons dat het beste voorstel dat we zouden krijgen dus op goed geluk dus maar... Na het eten kwamen we om 23.45 uur terug bij het hostel. En we hadden geluk en konden eindelijk gaan slapen!

Omdat Randy´s buik nog steeds niet op orde was na die lange reis heeft de volgende dag ons niet veel gebracht. Voor Randy in eerste instantie vooral op bed liggen. Maar later in de middag zijn we er toch op uitgetrokken om het stadje (meer dan 200.000 inwoners btw) te verkennen. Deze verkenning werd een kleine pijniging omdat het stadje werkelijk waar vol zit met chocolade winkeltjes!
Voor we hier verder op in gaan, enkele lessen over Argentijnen:

1) Ze eten vlees, vlees en nog eens vlees (gemiddeld zo´n 80 kilo per persoon per jaar). Maar extra opmerking: het vlees is wel ergggg goed!
Vitaminen als fruit en groenten eten ze maar zeer beperkt (vinden we niet lekker zeggen ze dan)!

2) Kruiden kennen ze niet, het enige wat op tafel staat is zout! En ze strooien veel zout op hun eten, niet normaal (en dan te bedenken dat we in Nederland al een rel hebben om zout in ons brood...).

3) Er wordt heel veel ´mate´ gedronken. Dit is een soort groene thee die gezamelijk gedronken wordt. Hierover in een latere update meer!

4) Zoet, zoet en nog eens zoet. Op de zoete taarten in Peru na heeft de schrijvende persoon nog nooit zoveel zoet gezien als in dit land. En dan met name alles van Dulche de Leche (vetaald,´zoete melk´ wat een soort stropige melkachtige en vooral hele zoete substantie is). Verder eten ze heel veel chocola en ijs (komen we ook nog op terug).

Over het laatste punt gaan we het nu dus hebben. Bariloche staat bekend als het Belgie van Zuid-Amerika en heeft heel veel lekkere chocolade. Dus loop je door de straten dan kom je het ene na het andere chocolade winkeltje tegen. En groot dat ze zijn! Sommige winkels zo groot als een kleine supermarkt! En dan loop je daar dus met z´n tweeen, beide gek op chocolade en dan tegen elkaar moeten zeggen dat het echt echt echt niet verstandig is om dit te proeven :( (uiteraard hebben we dit in een later stadium wel weer goedgemaakt ;-)!).

Een oplossing die we bedacht hadden om het buikprobleem te verhelpen was zelf te koken. Want door de hierboven beschreven punten hebben wij nauwelijks vitaminen op. Het koken was erg lekker, maar als je ruikt en ziet dat er onder in het hostel een heerlijke ´asado´ (Argentijnse BBQ) plaatsvindt, dan eet je liever geen vitaminen :-( (jullie geloven het niet, maar ondanks deze verleiding is het Randy toch gelukt de hamburgers links te laten liggen!)!
Het resultaat van ons eigen eten was echter wel dat we de dag erna een 30 km mountainbike tour konden gaan doen in de omgeving van Bariloche genaamd ´El Cicuito Chico´. Het was voor ons als stadse en onsportievelingen eens tijd om de benen te gebruiken ;-)! Dus ging het met de gehuurde mountainbike (waarvoor we eerst een contract moesten ondertekenen waarmee je echt altijd de sjaak was als er iets zou gebeuren) over de weg om de omgeving met de vele meren en het groen te bewonderen. En eerlijk is eerlijk, de uitzichten zijn werkelijk waar outstanding!!! Onderweg hebben we dan toch maar eens kennis gemaakt met het ijs van Argentinie en wel in combinatie met chocolade vanuit Bariloche. Een combinatie die we dus duidelijk kunnen aanraden :-D! Bij een prachtig tentje ergens onderweg met zeer vriendelijke mensen echt het allerlekkerste ijs gegeten tot nu toe (en daarmee voor ons het lekkerste ijs van heel Argentinie :-D)!
Alhoewel de rit zeer mooi was, sloeg de vermoedheid bij ons en met name bij de dame van dit stel toe. Naar beneden ging het allemaal wel, maar dan weer naar boven... (kleine note voor de ouders van Tam: het deed een beetje denken aan Ameland van vroeger... ;)) Onze eerste goede voornemen van deze reis voor na terugkomst was bij deze gemaakt ;-)! (sportmogelijkheden bij de NS?! :P)
Om even bij te komen, besloten we om onszelf maar te trakteren op een kop thee in een van de duurste hotels die op de route lag, hotel Llao Llao. Alhoewel we een beetje afstaken in onze sport outfit, mochten we toch naar binnen (ja El, het is gelukt :)!) en hebben we heerlijk kunnen genieten van een drankje, zelfgemaakte chocola en chips en alweer een fantastisch uitzicht (aan het einde van dit verhaal zijn jullie ons spuugzat). Het mooiste was dat wij ook eigenlijk de enige toeristen waren die op het terras zaten en we hadden het uitzicht dan ook helemaal voor onszelf. En als extra ´kadootje´ kwamen er op dat moment een aantal vogels (havikken?) aangevlogen die rustig over het terras liepen te paraderen... Valt te discussieren of dit natuurlijk gedrag is van deze vogels, maar bijzonder was het wel!
Na deze aangename onderbreking en een terugtocht in de hoogste versnelling, waren we op tijd terug bij de fietsenverhuur. Vermoeid als we waren hebben we de teleferico (uitzichtpunt over het meer en de stad) niet meer omhoog genomen, we waren op!
Een volgende uitdaging diende zich echter aan. We hadden dit keer genoeg geld mee genomen, maar iets teveel uitgegeven en hierbij geen rekening gehouden met de bus terug... Dit al overwegend in hotel Llao Llao, hadden we toch teveel ego om daar geen fooi te geven! Met andere woorden, we kwamen net 1,5 pesos (30 cent) te kort voor de bus terug... Op hoop van zegen toch maar een bus aangehouden bij de halte, maar de chauffeur gaf niks toe (die dacht waarschijnlijk ´bekijk het maar toerist´ en gelijk had hij...). Gelukkig was er een heel lief vrouwtje die de missende 1,5 pesos voor ons wilde betalen (wij zagen ons op dat moment eigenlijk al de 17 kilometer teruglopen naar Bariloche). Once again, saved!

Na een nachtje goed slapen (deze keer geen feest ´s avonds of jankende poedel in de kamer naast ons) wisten we nog niet precies hoe de dag zou gaan verlopen. We hadden nog niet de zekerheid van een gehuurde auto. De mensen bij het hostel, zo lief als ze waren, beloofden van alles te regelen voor je, maar zo chaotisch daar door alle januari drukte dat het steeds de vraag was of ze het ook daadwerkelijk zou lukken. Gelukkig kwam uiteindelijk toch steeds alles weer op z´n pootjes terecht. En zo ook de auto. En met de was, want die moest nog even snel de droger in voordat we weg zouden gaan. Nou ja, konden we in de tussentijd mooi de auto ophalen. Tja, en dan zien de auto´s er wel een stukje anders uit. Het formulier dat ingevuld wordt tijdens de inspectie van de auto was behoorlijk gekleurd, maar ja, dan zouden eventuele deuken of krassen van onze kant ook niet opvallen hadden we bedacht! ;-) En zo reden we in het begin van de middag in onze Chevrolet Corsa alias ¨De Tank¨ (bij ons beter bekend als Opel Vectra) de stad uit richting de Route de Sietes Lagos (route langs de 7 meren). Deze route zou pas beginnen in een dorpje een paar uur verderop, maar dat zou je niet zeggen. De prachtige uitzichten waar we vrijwel direct op werden getrakteerd zijn niet te beschrijven. We hebben er foto´s van gemaakt maar een typisch gevalletje van ´dat moet je met eigen ogen zien!´ We hadden besloten om te gaan camperen samen, dat leek ons wel zo leuk (en we hadden niet voor niets slaapzakken bij ons), dus het eind van de middag hadden we maar een camping opgezocht (de tent en 2 matrasjes hadden we kunnen huren bij het hostal) vlakbij het dorpje Villa Angostura, en middenin in de natuur. Na wat gepuzzel met de tent hadden we deze eindelijk opgezet (tent bleek toch net iets anders te werken als bij ons). En hoewel een beetje klein voor ons lange Nederlanders was het helemaal prima voor de nacht (wat waren we blij met de slaapzakken, we hebben het zeker niet koud gehad!).

´s Avonds zouden we een hapje gaan eten in het nabijgelegen dorpje. Eerst even naar de supermarkt om wat water te halen en bekertjes voor de fles wijn die we hadden gekocht. Staan we voor de kassa achter een echt koloniaalse Brits-Argentijnse dame waar we mee in gesprek raken en voordat we het weten zijn we uitgenodigd voor een gin-tonic bij haar thuis. Ze weet ook nog wel een goed restaurant bij haar om de hoek waar we heerlijk zouden kunnen eten. Zoveel gastvrijheid sla je natuurlijk niet af dus rijden we met haar mee. Pat (77 jr) en Des (80 jr) hebben een fantastisch mooi, op en top Brits, huis, maar het uitzicht slaat alles! Ze hebben zelfs een guesthouse (voor 12 personen en echt fantastisch) voor vrienden maar ook tevens te huur. Voor degene die geintereseerd zijn, we hebben het mailadres! Helaas hebben we geen foto´s kunnen maken, dat vonden we echt te ver gaan. Na 2 gin-tonics en voor Ran 2 biertjes, rijden we een klein stukje naar beneden naar restaurant El Mirador. Het restaurant schijnt van een familielid te zijn van Maxima, geinig detail. Van Pat krijgen we een bos verse munt mee (groeit naast hun huis) en een briefje om van de munt de zogenaamde ´mint-tulip´ als nagerecht te krijgen. Dit heerlijke drankje, met voor ons dit keer een klein beetje alcohol (we hadden inmiddels al wat op), kregen we van het huis! Op het briefje kregen we ook nog de aanbeveling voor de mushroom risotto. Nou zijn wij normaal gesproken niet zo van de risotto, maar ben je ooit in Argentinie in de buurt van Villa Angostura dan moet je deze echt proberen, heeeeerlijk was deze!

De volgende dag rijden we over de Routa de Sietes Lagos naar San Martin de Los Andes. Een heel stuk is nog niet geasfalteerd en de maximum snelheid is dan ook rond de 30 kilometer per uur. Op zich erg relaxt want dan heb je ook wat tijd om te genieten van de route, maar na een uurtje of wat waren we het gehobbel wel meer dan zat. Maar goed, we genoten van de vele uitzichten! Aangekomen in Martin de Los Andes hebben we onze lunch geregeld (we hadden een supermarktketen gevonden met verse vleeswaren in combi met vers stokbrood :-D) en toen was het eigenlijk alweer tijd om terug te rijden. We hadden de auto voor 2 dagen gehuurd en de volgende dag rond het middaguur moesten we dus weer in Bariloche zijn. Bovendien wilden we dan ´s middags ook nog de bus nemen naar Mendoza.

Die avond kiezen we een camping uit aan het meer Lago Nahuel Huapi. We zetten onze tent op naast een kabbelend riviertje. Ok, het sanitair valt wat tegen (= understatement), maar veel mooier dan dit worden de plekjes om te kamperen niet! :). Omdat we al met al laat onze tent hadden staan, werd het uitgebreid eten ingeruild voor fastfood! Nouja, laat het fast weg en je hebt food, en meer dan dat was het ook niet :-S!

Al met al was het wakker worden de volgende ochtend één van de mooiste plekjes waar wij wakker geworden zijn; krabbelend water van het riviertje, aan het meer met bergen op de achtergrond (zie foto´s)! Na enig haastwerk waren we uiteindelijk op tijd in Bariloche om de auto in te leveren en zelfs nog op tijd voor onze bus! Dat mocht ook wel, want als je een ´cama´ bus hebt (leren stoelen en 160 graden languit), dan wil je dat niet laten schieten! De busreis naar Medoza was dus begonnen....

Tot slot nog een korte oproep aan alle lezers (en dat moet toch iemand zijn gezien het aantal bezoekers van onze blog :-)). Wij vinden het ontzettend leuk om van jullie allen te horen! Dus plaats een berichtje, al is het maar "De groetjes" en wij lezen het met veel plezier!

Bedankt en tot de volgende update!