Prachtige Perito Moreno ....?!

Beste lieve kijkbuiskindertjes, tijd voor een volgend verslag! Voor degenen die het nog allemaal volgen... maarrrr volgens ons hebben jullie met de kou en regen genoeg tijd om onze verhalen te kunnen lezen ;-)!

Maar goed, waar waren we gebleven? Na twee dagen van tour waren we afgezet en uitgezwaaid door onze lieve Spaanstalige vrienden! De busreis voerde ons via Rio Gallegos (een trip van 16 uur), een twee uur durende stop, en een drie-urige reis in een kleine busje naar El Calafate. Voor degene die de kaart erbij pakt, ziet dat het nogal een omweg betrof, maar helaas kan het hier niet op een effectievere manier. Dus legden we de gehele weg af naar beneden en vervolgens weer opzij/omhoog :-S! Daar aangekomen kon het spel van een hostel zoeken beginnen. Ondanks onze eerdere ervaringen hadden we ervoor gekozen om toch maar op goed geluk op locatie een hostel te zoeken (blijft toch leuker om eerst het hostel en de kamer te kunnen zien). Na enkele keren ¨vol¨ gehoord te hebben, vonden we een prachtige hostelaria (mix van hostel en hotel) die van binnen zeer (gezellig) oudbollig was, met een eigenaar die absoluut de gun-factor had en dat ons voldoende gelegenheid zou geven om bij te komen. Althans dat dachten we, want alhoewel Tamara overal doorslaapt, kon ik de buren ´s nachts letterlijk horen praten met elkaar...

El Calafate dan: een prachtig pitoresk stadje in de bergen vol met toeristen die je doet denken aan een bergstadje in de Alpen, alleen is er hier in het dal nooit sneeuw! Verder kun je er alleen maar prullaria kopen (denk elfjes, etc) en komen wij dus vooral voor de mooie omgeving! De eerste dag hebben we eerst e.e.a. uitgezocht voor het vervolg van onze reis, wat rondgelopen in het stadje en ´s middags een mooie wandeling gemaakt rondom het dichtbij gelegen meer. Was een mooie wandeling, met o.a. een spectaculaire flamingo show. Dat laatste hadden we te danken aan 2 lokale honden die regelmatig overdag in het gebied rondhangen (is niet de bedoeling, maar blijkbaar kunnen ze lastig worden tegenhouden). In eerste instantie dachten we nog dat deze twee bij een stel mensen hoorden die ook een wandeling aan het maken waren. Dat was op zich al vreemd aangezien honden daar niet waren toegestaan. Maar nee, ze (de honden) besloten dat het wel gezellig was om met ons mee te lopen. Prima, gezellig, totdat de twee elkaar een veelbetekende blik gaven (echt waar!) en een spurt namen richting het meertje waar de flamingo´s een beetje stonden te relaxen. Dat relaxen was daarmee snel over en de hele groep vloog op, een prachtig gezicht!
Onderweg terug naar het dorp kwamen we de twee honden weer tegen. Ze leken op weg te zijn naar huis. Dat hebben we eigenlijk nog steeds niet helemaal duidelijk hoe dat nu werkt hier. Er zijn hier zo ontzettend veel honden! Veel lopen zoals bij ons met hun baasje over straat. Dan hebben we nog een groep straathonden, geen halsband, maar niet echt ondervoed, dus hun kostje lijken ze wel bij elkaar te scharrelen. En dan de laatste groep zijn de honden die wel een halsband om hebben, maar niet echt duidelijk in de buurt zijn van hun thuis. Deze groep lijkt eerder overdag erop uit te trekken, elkaar op te zoeken en gaat aan het einde van de dag weer naar huis (hoorden we later van lokale mensen).

De tweede dag staat een bezoek aan de Perito Moreno op de planning. El Calafate is namelijk vooral bekend van de ten westen gelegen gletsjers in het Nationaal park Los Glaciares. De Perito Moreno is de meest toegankelijke gletser van Argentinie en doet de gletsjes van Europa in het niet lijken! Het is ontiegelijk groot (en dan nog niet de grootste)! De gletsjer eindigt in een fjord, waar het ijs 60 m dik en 5 km breed is (en onderwater nog tot een diepte van 110 meter door kan gaan). Per dag schuift de ijsmassa 1 tot 2 meter verder en het groeit dus nog steeds in tegenstelling tot wat wij zouden vermoeden. Het sneeuwt daarboven dan ook 360 dagen per jaar! Gelukkig hadden wij een van de mooiste dagen van het jaar bij de bezichtiging en dat scheelde op z´n minst een nat pak danwel wanten en een muts, want die heb je daar bijna altijd nodig. Tijdens de boottocht die we maakten langs de gletsjer kwamen we een geemigreerde Nederlander tegen genaamd Jelle die vanuit Monaco ieder jaar vele maanden tripjes maakte. De boottrip is trouwens echt een aanrader. Je hoort duidelijk het gekraak van de over elkaar schuivende ijsmassa´s en ziet regelmatig grote ijsbrokken van de gletsjer afbreken die dan met veel lawaai in het Argentino meer vallen. Een heel mooie aanschouwing. Na de bootrip zijn we samen met Jelle vanaf de panormara punten de gletsjer gaan bekijken en hebben we gezellig een kop (ditmaal niet zoete) koffie gedronken! Al met al was het een mooie en gezellige dag.

In de regio kun je verder nog aan verschillende hikes en andere toeristische activiteiten deelnemen, maar wij hadden genoeg van deze omgeving en wilden weg omhoog waar het weer wat warmer zou zijn en minder winderig. Eén van de belangrijkste karakterstieken in het gehele zuidelijk westen van Argentinie is de harde wind in de zomer (komt door de warmere wind van de zee 400 km verder op in combinatie met de koude lucht van het Andes gebergte). Van deze wind hadden wij echter snel genoeg kunnen we jullie vertellen.

Na wat uitzoekwerk hadden we voor de dag erna een busrit naar Bariloche gepland via Routa 40 (een andere optie was geheel terug via op de heenweg genomen route en dat wilden we niet. Alhoewel die route even lang zou duren en wel veel comfortabeler zou zijn...). De Routa 40 loopt helemaal van het zuiden van Argentinie langs de Andes omhoog naar het noorden. Een flink aantal stukken zijn inmiddels geasfalteerd, maar evenzoveel (of misschien zelfs meer) nog niet en dat betekent: hobbelen! Maar ook, ´a road less travelled´ en dat spreekt ons toch ook altijd weer aan :) Omdat de rit rechtstreeks 28 uur betrof, hadden we wel besloten om deze op te knippen in tweeen. Bovendien zouden we dan nog wat meer van het mooie Patagonie kunnen zien.

Dus in het begin van de avond vertrokken we via Routa 40 richting het noorden. Het begin was zeer goed, de bus was nog zo goed als leeg en de weg naar El Chaltan (plaatsje hebben we geskipt maar achteraf hadden we deze eigenlijk wel aan willen doen, schijn je fantastisch te kunnen hiken) was werkelijk waar fantastisch. De uitzichten op het Argentino meer met de bergen en de zonondergang waren vele foto´s waard (zie foto´s dus). Aangekomen in El Chalten sloeg de sfeer al gauw om. De gehele bus stroomde vol met jongeren (wat voelden wij ons opeens oud ;-S) en de busrit veranderde van plezierig richting een kleine ¨hel¨. De weg was hotsen en stoten (en dat wisten we) en gestopt werd er in z´n geheel niet meer tot 6 uur in de ochtend (en Randy voelde zich niet zo lekker in z´n buik...:(). Dan stop je uiteindelijk, en dan heb je een locatie die in een goede thriller niet zo misstaan! Een eettentje echt in de middle of nowhere waar de pasgeschoten guanaco (?) buiten om het hoekje te drogen hing met de kop van het beste beest uitgestald bovenop een kastje (gelukkig buiten, maar toch, dat zijn wij stadsmensen niet gewend en zeker niet om 6:00 uur ´s ochtends :-S) Maar goed, kopje thee smaakte wel erg goed. Vervolgens weer de bus in voor de rest van de trip. En de trip viel in deze fase (behalve de al genoemde bus) ook in landschap erg tegen. Hadden we in onze eerdere trip naar El Calafate al uren uitgekeken op droge vrij kale vlakten (door de al eerder beschreven harde wind en droogte, groeien er alleen graspollen en lage struiken), dit ging nu weer uren zo door tot onze aankomst in de kleine ¨oase¨ Perito Moreno. Voor de oplettende lezer: inderdaad dezelfde benaming als de eerder beschreven gletsjer, maar hier zeker niet mee te verwarren! We hebben een dag in dit dorp door ´mogen´ brengen en hebben eerlijk gezegd weinig charmants of de moeite waard kunnen ontdekken. In eerste instantie was het ook de bedoeling dat we een paar dagen in Los Antiguos zouden verblijven, een dorpje 40 minuten verderop. Hier zijn we dan ook na aankomst met de bus heengereden. Alleen stom, stom, stom, we hadden niet gereserveerd! En als we iets inmiddels hadden geleerd dan was het wel dat je in januari altijd en overal moet reserveren in Argentinie. En ja, dat geldt dus ook voor een zeer klein dorpje dat tegen de Chileense grens aan ligt. Met onze backpacks het hele dorpje doorgestruind op zoek naar een goede plek om te overnachten. Enige optie leek een slaapplaats in een dorm redelijk ver buiten het dorp zelf. Hadden we eigenlijk niet zo´n zin in en hoewel door de Lonely beschreven als ´the agricultural oasis´ hadden we het dorp in een uurtje eigenlijk ook al wel gezien. Met piepende bandjes (van de bus dan welteverstaan ;)) terug naar Perito Moreno en direct een busticket gekocht voor de volgende ochtend naar Bariloche.

Toen kwam de volgende uitdaging: een slaapplaats vinden in Perito Moreno! We zullen jullie de rest van dit lange verhaal besparen maar eind van het liedje sliepen we met een Israelier, Argentijnse en een Italiaans/Argentijnse jongen in een veel en veel te klein dorm met een badkamer waar Tamara zich maar niet in heeft gewaagd...

De volgende ochtend wachtte ons een aangename verrassing. We zouden met een andere busmaatschappij reizen (we hadden twee opties en nu dus uiteindelijk beide opties gehad!) en deze bleek een totaal andere aanpak te hebben, inclusief gids en vooraf aangekondigde (sight-seeing) stops. De laatste uurtjes van onze lange lange reis werden hierdoor een stuk aangenamer. Dit konden we eindelijk ook weer van het landschap zeggen, want na het plaatsje Rio Mayo gepasseerd te zijn (3.500 inwoners en 800.000 schapen! Alleen hebben wij er bijna geen schaap gezien) werden het aantal stukken groen (combi van fris water en beschutting) steeds overheersender. Tot we in de buurt kwamen van El Bolson en daarna Bariloche, daar werd het landschap fantastisch! Meer daar over in ons volgend verhaal.....

Hasta luego

R&T