Walvis Ahoy*!

Op deze maandag reizen we naar Tadoussac; het walvis mekka van het noordelijk halfrond (en misschien wel van de wereld). Na het geweldige ontbijt met allerlei lekkere zoetigheden en een fantastische met fruit gevulde pannenkoek, verlieten we onze oud politieman en zijn vrouw. Maar niet voordat we nog allerlei tips hadden gekregen voor bezienswaardigheden onderweg. Met nog ongeveer een uur te rijden konden we deze dag nog voldoende tijd besteden aan sightseeing. Maar eerst maar eens bij de supermarkt een lunch gescoord. Eerste stop op de route was Port-au-Persil, een mooi uitzicht punt. We hebben een kleine wandeling gemaakt naar de pier met een mooi uitzicht op de zee. Volgende stop: Baie-des-Rochers, hier zouden wat makkelijke wandelroutes zijn volgens de meneer van de B&B. Een stuk van de hoofdweg af was daar inderdaad een mooie baai die op dat moment, bij eb, er droog bij lag. Met z'n tweeën een broodje gegeten (de kleine lag weer eens knock-out in de auto) zaten we te dubben of we een wandeltocht zouden maken. Er waren namelijk een tal van hikes te doen en de omgeving nodigde ons er wel voor uit. Dus de dame op de rug geknoopt en gaan lopen :-)! Het bleek een pittige trail te zijn die we tot hoogte van een mooi uitzichtpunt hebben gelopen om vervolgens rechtsomkeer te maken. Je moet immers niet gelijk de grootste stunts uit proberen te halen met een kleine dame erbij. Eenmaal terug de auto in om naar de veer voor Tadoussac af te reizen. De veer zelf stelde niet veel voor en na snel ingecheckt te hebben aan de overkant, gingen we gelijk op pad om de eerste walvissen vanaf de kant te spotten. In de toch wel frisse wind van de nazomer middag zaten wij en anderen te kijken naar wat we konden vinden. Zelfs hier viel al het één en ander te zien, maar geduld wordt wel gevraagd. Toen Alyssa toch echt naar het toilet moest zat het er voor ons op. Maar snel pasta eten en dan morgen weer een dag!

Dinsdag 16 september: D-day. Dit is de dag dat het moet gaan gebeuren; hopelijk onze lang verwachte ontmoeting met een walvis. Gisteren al enkele glimpen opgevangen maar kunnen we het nog dichterbij krijgen???
Eerst maar eens op zoek naar een goed uitzicht vanuit het land: Cap de Bon Désir. Op deze plek kun je als bijna nergens ter wereld vanaf land meerdere soorten walvissen voorbij zien komen. Maar geduld is nodig en met een kleine dame is dat gewoon best heel moeilijk :-(! Na een dik half uur gaven wij het maar op na wel tig kleinere walvissen gezien te hebben. We hoorden 's avonds van onze B&B eigenaren dat zij later meer geluk hadden gehad en er zelfs één zagen springen! Zo blijkt maar dat veel geduld en wat geluk nodig is om zoiets moois te kunnen ervaren.

Nu op zoek naar het echte werk! Ofschoon onze B&B eigenaren iets anders aanbeveelden (maar dat doen ze eigenlijk altijd; gevalletje verdienmodelletje ;-)) en in Tadoussac het niet eens mogelijk was, wilden we graag toch met z'n drieën de Zodiac op (dus inclusief Alyssa). Als we eenmaal iets in onze kop hebben zitten dan gaan we dat idee net zolang achterna totdat we niet anders kunnen; wij volgen de kudde immers zo min mogelijk ;-)! Na wat online surfen waren we er al achter gekomen dat er toch wel mogelijkheden zouden zijn voor ons :-).

De locatie daarvan vinden bleek wat lastiger. Is er één ding waar we namelijk wel achter komen tijdens deze vakantie dan is het dat, ondanks dat Canada op velerlei gebieden het goed voor elkaar heeft, er nog veel valt te verbeteren aan de bewegwijzering! Geen of zeer kleine borden die zelden ver van te voren een afslag aangeven, gevolgd door geen of weinig ruimte om af te slaan, drama dus. Afijn, eindelijk hadden we het bedrijf gevonden. Daar stonden we dan; gaan we echt met die kleine op een zodiac?! De man van het bedrijf (Essipit, van een oorspronkelijke "native stam") gaf aan vaker met kleine kinderen te varen en de spullen en verzekering ervoor te hebben. Één koffie later was de kogel door de spreekwoordelijke kerk; we doen het. Om half twee verzamelen, omkleden en om twee uur op pad. Als Michelin mannetjes gingen we op pad. Alyssa had wel 7 lagen kleding aan, exclusief reddingsvest :-)! Het was heerlijk weer voor een boottocht, wat een geluk! Alyssa vond het ook erg leuk op de boot, maar nog voor we goed en wel de eerste walvis hadden gezien, lag de dame al plat te slapen op de boot. Gelukkig was het rustig op de boot waardoor we haar languit neer konden leggen. Onze eerste echte spot waren enkele kleinere walvissen (Mink walvissen denken we) en de witte Beluga. Mooi, maar niet interessant genoeg om echt na te jagen. Een flinke spuit in de verte gaf echter aan dat de grootste walvis, en daarmee het grootste zoogdier allertijde(!), ook in de buurt was; de blauwe walvis!!! Ondanks dat dit dier groot is en meerdere keren achter elkaar naar boven komt om adem te halen, is het moeilijk zijn route te voorspellen en dichterbij te komen. Het bleef dus van afstand, maar goed genoeg zichtbaar om een indruk te krijgen van dit immense dier! Wat later op de tour kwamen we een humback wale tegen. Die hebben we een tijdlang gevolg en goed kunnen bekijken. Wat een magistrale dieren zijn het toch :-) :-) :-)! Tijdens het observeren van Sneeuwwitje (zo werd deze walvis genoemd door de gidsen) werd Alyssa wakker, en slecht wakker..... "Ik wil huilen"! Wij kijkend (lees: 'proberen te kijken' :-() naar de walvissen, er kwam ook nogmaals een blauwe walvis bij, en een huilende Alyssa die niks, maar dan ook niks met walvissen te maken wilde hebben. Dat was wel even balen :-( :-(! Gelukkig duurde het niet heel lang (hooguit 5-10 minuten), maar kort nadat Alyssa stopte met huilen zaten onze twee uur er alweer op. Al met al hadden iets heel moois gezien, maar niet zo dichtbij als we stiekem wellicht hadden gehoopt!
Eenmaal terug op de kant en uitgekleed reden we snel terug naar Tadoussac. Het was tijd om wat te eten, na al die spannende momenten met de kleine op zo'n boot hadden we ontzettende honger gekregen.

De volgende dag is het woensdag, alweer de laatste dag die we voor de "walvissenjacht" zouden gaan gebruiken. Na een douche en het overheerlijke ontbijt (ze maakten alle koekies, muffins, etc. zelf, en niet te zuinig ook :-)) namen we afscheid van onze gastheer en -vrouw. Aan deze bed&breakfast houden we toch een bijsmaak over. Stephane (gastheer) was ontzettend vriendelijk, deed zeer goed zijn best maar was naar onze kritische mening onrustig en gewoon "te". Joanne daarentegen was een stuk chagrijn waarmee we de eerste paar uur al spreekwoordelijk overhoop lagen. Met een krappe ontbijt mogelijkheid van 7.45 tot 9.00 en dat je verder binnen niet echt welkom was (buiten was een garage ingericht voor de gasten) deed ons vermoeden dat ze de centjes met zo min mogelijk inspanning willen verdienen om na het seizoen gedurende de winter 3 maanden in Miami te verblijven....
Maar genoeg daarover (we moesten het toch even kwijt ;-)). De auto vol geladen op zoek naar een nieuwe slaapplek. Onderweg naar het tot dan toe nog onbekende, werden de plannen voor de dag gesmeed. Allereerst op weg naar een fjord om te wandelen en mogelijk nog een laatste keer walvissen te spotten. De wandeling was erg mooi en bracht ons naar een fantastisch uitzichtpunt voor Beluga's. Ondanks dat deze in augustus bijna om de dag te zien zijn, troffen we geen hit en wandelden we met ons kleine draakje op onze rug gewikkeld terug naar de auto. Inmiddels hadden we besloten de ferry te pakken en hadden we wederom een airbnb acceptatie voor een slaapplek; op naar Gaspe Peninsula! Eenmaal de veer gevonden en een reservering gemaakt kon Alyssa even lekker spelen in een speeltuin. Een hernieuwde poging om nog walvissen te spotten strandde waardoor een kop koffie in een plaatselijk restaurant ons door de resterende wachttijd hielp. Eenmaal op de veer kon de trip van anderhalf uur beginnen. Randy hield de wacht buiten om nog een laatste glimp op te vangen van een walvis. En hoewel een staart in de verte en wat later zelfs een spuit en het grote lichaam van een blauwe walvis zichtbaar leek, bracht het niet meer wat we wellicht gehoopt hadden. Maar dan, wellicht willen we ook wel weer teveel...

Ondanks dat we een aantal walvissoorten hebben gezien, enkele dichterbij en meerdere van verder weg, houden we toch een enigszins onbevredigend gevoel over aan ons walvis avontuur. We strepen 'm wel als nummer één van onze bucketlist, toch zullen we op onze volgende reis bestemmingen weer graag naar een ontmoeting uitkijken. En wie weet is één van die bestemmingen dan zelfs nog wel speciaal daarvoor deze plek, want het heeft hier toch wel iets magisch!!


* bron wikipedia: Ahoy (/əˈhɔɪ/) is a signal word used to signal a ship or boat, stemming from the Middle English cry, 'Hoy!'.[1] The word had fallen into obsolescence before rising from obscurity as the sport of sailing rose in popularity. 'Ahoy' can also be used as a greeting, a warning, or a farewell.

The word can also be found with similar pronunciation and writing in several other languages. In Slovak and Czech also, ahoj is a common, colloquial greeting while 'Hoi' is used in Modern Dutch as an informal greeting equivalent to English 'hi' or 'hey'.